De Ligt kan profiteren van verandering in het Serie A-belastingparadijs
Voetbal International opent iedere week het nieuwe nummer met de VI Visie. Deze week Tom Knipping over de belastingvoordelen in de Serie A.
Waarom overweegt Matthijs de Ligt de Serie A? Waarom heeft hij Juventus niet direct uitgesloten ten faveure van Barcelona of Manchester United? Sportief veel aantrekkelijker toch dan Turijn, waar hij voor slechts veertigduizend mensen in een minder aansprekende competitie een zekere titel gaat ophalen? Voormalig stervoetballer Christophe Dugarry maakte De Ligt vorige week met de grond gelijk door te stellen dat hij ‘moest kotsen’ van de Nederlander.
Waarover je minder hoort, is het fiscale klimaat dat nogal verschilt binnen de topcompetities. Items over belastingschijven scoren uiteraard niet op de sportpagina’s, maar op de follow-the-money-voetbalmarkt spelen ze wel degelijk een dominante rol. Zaakwaarnemers onderhandelen vrijwel uitsluitend over netto bedragen. Hoe lager de belastingdruk, hoe hoger het netto bedrag dat een club de speler kan aanbieden.
In Italië is recent besloten het fiscale klimaat voor buitenlandse werknemers aanmerkelijk te verbeteren. Voor voetballers is vanaf 2020 de helft van hun inkomen belastingvrij. Over de andere helft betalen ze 43 procent, waardoor de belasting over hun totale salaris neerkomt op ruim twintig procent. In Spanje en Engeland moeten spelers 45 procent afdragen. Met de overheid als buitenboordmotor is het doel de Serie A een flinke impuls te geven en dat lijkt te lukken. Naast De Ligt werden recent ook Paul Pogba, Romelu Lukaku en James Rodríguez in verband gebracht met clubs uit Italië, waarvoor topspelers ineens goedkoper zijn geworden.
Stel dat De Ligt een salariseis neerlegt van tien miljoen euro netto per jaar. Dan betekent dat voor Juventus een investering van ongeveer twaalf miljoen per seizoen. Om aan dezelfde netto eis van De Ligt te voldoen, zou Barcelona per seizoen ongeveer tweeënhalf miljoen euro duurder uit zijn. Met het tekengeld (dat doorgeschoven kan worden naar de periode dat het gunstige regime is ingegaan) zou Barcelona op basis van een vijfjarig contract dan een slordige vijftien miljoen euro meer moeten reserveren dan Juventus. En dan praat je nog maar over één speler. Zo bekeken is het toch wat minder vreemd dat de Serie A-clubs momenteel zo veel topvoetballers naar de onderhandelingstafel weten te lokken.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login