De memorabele loopbaan van geliefde Buffel nu echt ten einde
Er was nog een heel kleine kans dat er nog een volgend hoofdstuk kwam, maar nu is ook de laatste twijfel weg: de 38-jarige Thomas Buffel is echt gestopt.
Op 4 september 2000 speelde Buffel met Excelsior zijn eerste wedstrijd als prof. Zijn verblijf op Woudestein was bedoeld om de speeltijd te krijgen die hem aan de andere kant van de Maas (nog) niet was gegund. Hij had enkele jaren ervoor België achter zich gelaten om bij Feyenoord zijn droom na te jagen.
Zijn eerste officiële stappen in het profmetier toonden de kwaliteiten van de Belg. Als huurling maakte hij indruk in de Eerste Divisie. Het kwam tot uitdrukking in de hoeveelheid kruiden waarmee hij thuiskwam. Als beloning werd de speler van de wedstrijd op Woudestein getrakteerd op de eer en een kruidenpakket van sponsor Verstegen. Hij pakte ook zijn eerste echte prijs met de promotie via de nacompetitie. 'Daar draait het allemaal om, prijzen', stelde hij in zijn biografie Entourage. 'Een prijs is iets tastbaars. Dat pak je mee. Een beker, een promotie, een titel, dat zijn de afspraken in het voetbal. De rest zijn maar voetnoten.'
De gemaakte meters bij Excelsior hielpen hem verder. 'Individueel was misschien mijn debuut bij Feyenoord het hoogtepunt', keek Buffel in Het Nieuwsblad terug op het moment in 2002 dat Bert van Marwijk hem na zijn jaren als huurling op Woudestein in de Feyenoord-hoofdmacht liet spelen. 'Voor het eerst door de tunnel stappen met het oorverdovende geluid van het stadion... Daar realiseerde ik dat mijn voetbaldroom in vervulling was gegaan.'
Die carrière eindigde na omzwervingen bij Glasgow Rangers, Cercle Brugge en RC Genk bij Zulte Waregem. SK Lommel gooide dezer dagen tevergeefs een lijntje uit. 'Ze hebben inderdaad contact gezocht. Maar door de peesblessure is het onmogelijk om het plaatje dat zij voor ogen hadden in te vullen. Ik had ook mentaal al een punt gezet achter mijn carrière, het is mooi geweest. Ik ben momenteel in pensioenmodus.'
Buffel had al laten doorschemeren dat het zo goed als zeker gedaan was. De definitieve beslissing viel hem zwaar, hij draaide 'mentaal cirkeltjes' om na ruim twintig jaar afscheid nemen van zijn 'grootste passie'. De fysieke ongemakken hielpen mee zijn keuze te maken.
Problemen met zijn lichaam hadden hem tijdens zijn loopbaan juist vaak dwars gezeten. Zijn doorbraak bij Feyenoord in 1999 werd gefrustreerd door fysieke malheur. Een operatie aan beide knieën trok een wissel op zijn Schotse avontuur bij Glasgow Rangers, dat in 2005 zelfs een claim neerlegde bij de Belgische bond vanwege een blessure die de aanvallende middenvelder had opgelopen bij De Rode Duivels.
Buffel knokte zich steeds terug, ook als een trainer het (aanvankelijk) niet in hem zag zitten. De grootste beproeving was de dood van zijn vrouw Stephanie, die in 2017 de strijd tegen kanker verloor. Zijn jeugdliefde had hem altijd gesteund in de jacht op zijn dwaaslandromen. Hij bleef achter met de pijn en hun tweeling Fausto en Maceo. Een week na het afscheid van zijn vrouw zat Buffel als wissel op de bank bij Genk.
Het indrukwekkende eerbetoon liet zien welke waarde en status hij in Belgisch Limburg had en heeft, zoals hij dat afgelopen seizoen bij zijn terugkeer in het Luminus Stadion in het shirt van Zulte andermaal ervaarde. De liefde is wederzijds, want Buffel trok zijn wedstrijdshirt even omhoog en maakte duidelijk dat hij daaronder een shirt van Genk droeg.
Het is dan ook niet vreemd dat ze in Genk hun clubmonument – hij speelde de meeste duels voor de fusieclub - graag terugzien als trainer. 'Misschien is het beter even tot rust te komen', zei Buffel, die inmiddels het leven met nieuwe liefde met Annabel heeft bekroond met de komst van zoon Lionel. 'Het verhaal als analist ligt iets meer voor de hand. Op die manier heb ik iets meer tijd om mij voor te bereiden op een trainerscarrière, door veel wedstrijden te bekijken.'
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login