De vader en zoon die in het Málaga-stadion wonen (en daar dus in quarantaine zitten)

Reacties

Veel Spanjaarden zaten tijdens de lockdown hele dagen thuis en dat gold ook voor Andrés Perales. Het manusje van alles bij Málaga had wel de ruimte om zijn benen te strekken, aangezien hij in het stadion van de club woont. Perales hoopt zijn huis binnenkort weer open te kunnen stellen voor de supporters: 'Het is een beetje verdrietig om het stadion zo te zien.'

De vader en zoon die in het Málaga-stadion wonen (en daar dus in quarantaine zitten)
© Pro Shots

Andrés is 85 jaar oud en een bekend gezicht bij Málaga. Hij is al 54 jaar in dienst van de club, in allerlei functies, en mag stadion La Rosaleda sinds 1989 zijn thuis noemen. Andrés nam zijn intrek in een verbouwde cel achter een van de doelen en woont daar nu met zijn zoon Andy, die na een scheiding terugkeerde naar het ouderlijk huis. Ook hondje Chivato woont in de thuishaven van Málaga.

Nu het voetbal al een tijdje stil ligt, is het stadion volledig voor het drietal. 'Ik werkte voor een busmaatschappij en Málaga vroeg me op een dag of ik de chauffeur voor de spelersbus wilde worden', gaat Andrés in gesprek met ESPN terug naar het begin. Dat was in 1966. 'Ik zei: als jullie mij meer betalen, dan wel. En dat deden ze, dus toen kwam ik. Jarenlang heb ik gereden.' Toen Andrés stopte als buschauffeur, kreeg hij de kans om bij de club actief te blijven. Hij werd conciërge, hield de grasmat bij en deed af en toe wat werk als fysio.

Andrés maakt echt deel uit van de Málaga-familie, vertelt zijn 43-jarige zoon Andy. Zoals het hele gezin dat altijd heeft gedaan. 'De spelers kwamen soms langs voor de lunch, gekookt door mijn moeder', blikt hij terug. 'Ik ben hier opgegroeid, in het stadion. Je ziet iedereen langskomen. In het begin is het bijzonder, maar na een tijdje wordt het normaal. Toen Lionel Messi hier kwam zat iedereen te brullen. Messi, Messi, Messi! Ik liep langs en dacht: ah, Messi is er. En zo dacht ik ook toen Cristiano Ronaldo hier was. Het went.'

De herinneringen van vader Andrés gaan verder terug. Hij zag onder meer Diego Maradona, Johan Cruijff en Pelé langskomen in La Rosaleda. 'Santos speelde hier een zomertoernooi. Ze zouden na de wedstrijd de vlucht terug naar Brazilië gaan missen. Ik werd rond twee uur 's nachts gebeld door de club en heb de selectie naar Lissabon gebracht. Pelé had een envelop bij zich met vier miljoen pesetas. We stopten om broodjes te halen, maar de spelers gooiden alle broodjes weg en aten alleen de ham op. Dat was een reis! Ik kan wel een boek schrijven. Sterker nog, ik kan wel drie boeken schrijven.'

Andrés mist geen thuiswedstrijd van Málaga. Logisch, als het stadion je thuis is. Maar de clubman klimt niet langer de tribune op: hij zet in zijn huiskamer de tv aan. 'Ik mis het lawaai, ook al hoor ik het natuurlijk nog wel in mijn huiskamer', zegt Andrés. Maar de trappen, de tribunes, het getrek en geduw: het volgen van de wedstrijd op de gebruikelijke plek wordt allemaal iets te veel voor de bejaarde man. 'Daarom zetten we de tv aan. Als Málaga wint, is hij blij. Als we verliezen, dan niet', zegt zoon Andy.

Andrés en Andy zijn al wekenlang niet meer buiten het stadion geweest. 'Ik ben nog goed in vorm, maar ik ben natuurlijk wel op leeftijd. Daarom blijf ik binnen', zegt Andrés. 'Ik heb hier twee velden helemaal voor mij alleen.' Naast het wedstrijdveld doelt hij op het trainingsveld, dat net naast het stadion ligt. 'Er is voldoende ruimte om rond te lopen. Ik maak iedere ochtend een ommetje, rustig aan. Daarna neem ik mijn lunch en doe ik een dutje. Ergens voor de avond word ik weer wakker.'

Voor Andy moet het verleidelijk zijn om af en toe een balletje te trappen in het stadion. Toch? 'Dat deed ik soms wel op het trainingsveld', zegt hij. 'Maar na al die jaren is het niet zo verleidelijk meer. Het is hetzelfde als je iedere dag chips of eieren zou eten: na een tijdje ben je daar ziek van. En ik ben eerlijk gezegd ook niet iemand die meteen weer gaat sporten nu de overheid daar toestemming voor heeft gegeven. Ik zal niet sterven aan het coronavirus, maar zou wel dood kunnen gaan een een hartaanval.'

'We gaan goed met de situatie om', zegt Andy. 'Ik werk tot drie uur en daarna heb ik ook nog wel dingen te doen. Ik verveel me dus niet. Het wordt lastiger na achten, later op de avond. Ik kan niet met mijn vader voetballen of op de PlayStation spelen. Maar ik mag niet mopperen. We hebben hier veel ruimte en alles wat we ons kunnen wensen. Ik ben niet wanhopig om weer naar buiten te gaan.'

Bekijk hier al onze video's
Praat mee

Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.