Jordy Tutuarima (31) zat zes maanden zonder club en besloot die periode te gebruiken om voor het eerst op zoek te gaan naar zijn roots op de Molukken. Tijdens die droomreis kreeg de voormalige speler van De Graafschap en PEC Zwolle plotseling een belletje dat hij kon meetrainen bij Persis Solo. Hij twijfelde geen moment en maakte zo zijn gewenste transfer naar Indonesië, met een mooi avontuur tot gevolg.
‘Afgelopen zomer had ik mezelf een beetje in de vingers gesneden. Ik speelde het seizoen hiervoor bij FC Noah uit Armenië en de club wilde graag met me verlengen. Alleen, ik wilde eigenlijk heel graag naar Indonesië en was rond met een club daar. Uiteindelijk is die deal op het laatste moment afgeketst en had FC Noah al doorgepakt met een andere speler. Zo kwam ik zonder contract te zitten. Ik merkte toen al hoe snel je als ervaren speler in Nederland wordt afgeschreven. Ik denk dat ik meer kan brengen dan menig linksback die nu in Nederland rondloopt, maar toch bleef het heel erg stil. Op een paar clubs in het buitenland na, waar ik geen interesse in had, kwam er eigenlijk niets voor me.’
'Ik merkte ook dat ik heel veel rust vond in het hardlopen en heb nog meegedaan aan de Zevenheuvelenloop in Nijmegen'
‘Daarom heb ik op een gegeven moment de keuze gemaakt om nog maar even te wachten. Ik werkte met een vriend, Aron Ausma, aan onze eigen voetbalschool en ben ondertussen hard voor mezelf gaan trainen. Ik ging aan de slag op het veld van mijn eerste amateurclub Elistha uit Elst, werkte met een personal trainer en trainde mee bij Jong NEC. Ik merkte ook dat ik heel veel rust vond in het hardlopen en heb nog meegedaan aan de Zevenheuvelenloop in Nijmegen. Uiteindelijk duurde die periode zonder club een half jaar, waardoor ik weleens dacht: Was dit het dan? Maar door mijn fitheid en leeftijd bleef ik vertrouwen houden dat het uiteindelijk nog wel op zijn pootjes terecht zou komen.’
‘Mijn opa en oma zijn ooit uit de Molukken naar Nederland gekomen en woonden vroeger bij ons om de hoek. Mijn moeder is Nederlands en mijn vader Moluks, maar hij vertrok toen ik ongeveer acht jaar oud was. Toch ben ik in Elst wel opgegroeid in een Molukse gemeenschap. Navarone Foor, twee andere Molukse jongens en ik werden ook altijd met het busje opgehaald om naar de jeugdopleiding van NEC te gaan. Ook mijn vrouw komt van de Molukken, dus in het weekend gingen we ook vaak naar haar familie in Nijmegen om met z’n allen gezellig te eten. Alleen, door het voetbal was het er eigenlijk nooit van gekomen om écht op zoek te gaan naar mijn roots. Nu ik eindelijk de tijd had, besloot ik afgelopen december voor het eerst die kant op te gaan.’
'Het voelde letterlijk als thuiskomen. Kippenvel, ik had nog net geen tranen in mijn ogen'
‘Ik kwam aan in de stad Ambon en van daaruit moest ik nog twintig minuten met de speedboot naar het eiland Haruku, waar mijn familie vandaan komt. In eerste instantie zag ik in de verte al het puntje van een kerktoren en toen ik dichterbij kwam zag ik dat twintig mensen op me stonden te wachten en naar me zwaaiden. Allemaal familie die ik nog nooit in het echt had gezien, alleen door de jaren heen tijdens video calls. Het is bijna niet te omschrijven wat ik voelde toen ik mijn eerste voetstappen daar op het strand zette. Het voelde letterlijk als thuiskomen. Kippenvel, ik had nog net geen tranen in mijn ogen.’
‘Daarna gingen we meteen door naar het rumah tua, oftewel het ouderlijk huis van onze familie. Toen ik aankwam, werd er eerst gebeden en eigenlijk is het vanaf dat moment steeds maar kijken wat de dag brengt. Ik werd wakker, er werd een kopje thee voor me gemaakt en we gingen op de veranda zitten. Toen was het meer zo van: Nou, wat zullen we vandaag eens doen? Het is zo’n mooi leven. Ze leven echt zonder stress, genieten van ieder moment en zijn de hele dag aan het lachen. Soms staan ze ’s ochtends op en gaan ze aan het strand liggen.’
'Douchen deed ik met een mandi-emmertje, wat neerkomt op water over je kop gooien. Ik vind dat minimalistische echt heerlijk'
‘Hoewel ik westers ben opgegroeid, had ik totaal geen moeite om me aan te passen. Douchen deed ik met een mandi-emmertje, wat neerkomt op water over je kop gooien. Ik vind dat minimalistische echt heerlijk. We gingen op een dag ook een stukje met de speedboot varen naar een bepaalde baai. We namen zelf een beetje rijst mee en gingen vissen, om zo onze eigen lunch te vangen, die we bakten op een houtskooltje. Dat is toch prachtig?’
‘In ons dorp Sameth zijn verder ook helemaal geen restaurants. Er zijn wel van die kleine supermarktjes en die mensen gaan eens in de zoveel tijd met de boot naar Ambon en slaan dan sigaretten, colaflesjes, wc-papier en dat soort producten in. Verder doen de mensen alles zelf. ’s Ochtends om zes uur staan er mensen buiten met zelfgemaakte broodjes. Iedereen helpt elkaar daar. Als de ene buurman een nieuw plafond moet, gaat een andere buurman dat voor hem maken. Ik heb er ook een boom voor nootmuskaat mogen planten, daar kunnen ze de komende jaren weer wat geld mee verdienen.’
