Diego Michiels (33) heeft een wild leven achter de rug. In 2011 vertrok hij bij Go Ahead Eagles, waarna hij nooit meer terugkeerde uit Indonesië. Hij feestte er flink op los, belandde zelfs een aantal maanden in de cel, maar wist als voetballer altijd overeind te blijven. Met Borneo FC is hij alweer toe aan zijn zesde club in het Aziatische land en heeft eindelijk de kalmte gevonden.
‘Als kleine jongen had ik een stuk minder structuur in mijn leven dan veel van mijn vriendjes. Mijn vader was er bijna nooit en mijn moeder leefde van een uitkering. Hoewel we het niet breed hadden, heeft ze me toch altijd alles proberen te geven. Soms maakte ze een hele grote pan spaghetti, waar we dan drie dagen van aten. Er waren ook weken dat er helemaal niks in onze koelkast lag, maar daardoor heb ik kleine dingen in het leven juist leren waarderen.’
'Soms kwam ik een aantal dagen niet opdagen op de club, omdat ik liever ging feesten'
‘Ik was in die tijd veel met mijn vrienden op straat te vinden. We voetbalden veel, maar haalden ook kattenkwaad uit. We deden nutteloze dingen zoals ruitjes ingooien en dingen in de fik zetten. Op mijn twaalfde belandde ik in de jeugdopleiding van Go Ahead Eagles. In die jaren botste mijn leven daarbuiten nog weleens met de discipline van een voetbalclub. Ik weet nog goed dat ik op een dag een klein kermismesje had gewonnen. Ik had de scherpe kern eruit gehaald en zei voor de grap tegen een meisje: “Geef me je geld”. Niet slim natuurlijk. Even later kwam de politie naar school en belandde ik drie dagen in de cel.’
‘Soms kwam ik ook een aantal dagen niet opdagen op de club, omdat ik liever ging feesten. Ik heb meerdere keren een ultimatum van het hoofd jeugdopleiding gekregen: “Diego, je moet nu echt keuzes voor het voetbal gaan maken”.’
‘Gelukkig liep dat iedere keer goed af, waardoor ik uiteindelijk als jonge gozer uit Deventer mijn thuisdebuut maakte tegen MVV. Van kleins af aan zat ik zelf iedere wedstrijd op de tribune van het oude stadion. In Deventer kent iedereen elkaar, dus ik had overal bekenden op de tribune zitten. Het was heel raar om voor het eerst dat perspectief vanaf het veld te hebben: ineens zag ik hoe iedereen voor mij stond te juichen. Dat was echt een ongelooflijk gevoel.’
‘Rond 2011 werd mijn contract opengebroken en was het mijn doel om een vaste basisplaats te veroveren. Precies in die periode kreeg ik een uitnodiging voor de nationale ploeg van Indonesië. Ik ben twee weken die kant opgegaan en werd goed genoeg bevonden. Na dat bezoek begon het balletje te rollen en wilden Indonesische clubs me vastleggen. Ik wilde helemaal niet weg uit Deventer, maar de aanbiedingen werden steeds beter. Ik had het thuis nooit breed gehad en kon daar een veelvoud van mijn Go Ahead-salaris gaan verdienen.’
‘Ik ging niet puur voor het geld, want ook mijn moeder vond het een goed idee voor mij om die kant op te gaan. Het werd steeds gekker met mij op het gebied van uitgaan en ik had foute vrienden. Ze dacht dat een nieuwe omgeving me goed zou doen. Ik tekende uiteindelijk een contract bij Pelita Jaya FC op het eiland Java. In eerste instantie bracht het me ook rust: ik kende de taal niet, zat alleen. Die rust duurde trouwens maar heel even, want al snel wist ik de cafés en discotheken weer te vinden.’
'Soms kwam het gras tot mijn scheenbeen en leek het op sommige plekken alsof er kroppen sla tussen groeiden'
‘Tegenwoordig is het bij veel clubs in Indonesië een stuk beter geregeld, maar in 2011 stelde het qua faciliteiten echt nog helemaal niks voor. Er was vaak geen kleedkamer, we konden niet douchen na de training en de velden waren ongelooflijk slecht. Soms kwam het gras tot mijn scheenbeen en leek het op sommige plekken alsof er kroppen sla tussen groeiden. Dat boeide me helemaal niet, want door mijn twee weken bij de nationale ploeg wist ik wat ik kon verwachten. Ik ben hier echt met een open mind naartoe gekomen. Ik wilde gewoon lekker voetballen en een beetje lol trappen met de Indonesische boys uit mijn team.’
‘Bij mijn eerste uitwedstrijd in Papoea-Nieuw-Guinea beleefde ik wel een behoorlijke cultuurshock. We kwamen aan op het vliegveld en daar stond een oud mannetje te wachten. Hij was naakt en droeg alleen een verentooi op zijn hoofd en een bamboekoker om zijn lul. Ik vond dat wel lachen en wilde graag met hem op de foto. Later stond die man ineens in zijn nakie voor het hotel. Zelfs nadat ik was wezen trainen, stond hij er nog. Wat bleek nou? Hij wilde geld hebben voor die foto, anders zou hij niet weggaan. Uiteindelijk heb ik nog een paar tientjes moeten lappen voor die foto. Mijn Indonesische ploeggenoten lachten me met z’n allen uit. Mooi, toch?’
‘Destijds was er nog een andere club op Papoea, waarvoor we een gigantisch lange reis moesten afleggen. Na drie vluchten moesten we voor het laatste deel uiteindelijk in een heel klein vliegtuigje, waarin maximaal twaalf mensen konden worden vervoerd. Vooraf moest iedereen op een weegschaal staan, omdat het vliegtuig al snel te zwaar bepakt was. We vlogen dan steeds met een groepje van de selectie en wat andere locals naar het eilandje toe. Die lokale mensen namen dan van alles mee, zoals varkens en kippen. Ik wist niet wat ik meemaakte en lachte me helemaal dood.’
