Stefano Lilipaly (33) was in Nederland een vrij anonieme voetballer op het tweede niveau. Inmiddels heeft hij meer dan één miljoen volgers op Instagram, is de aanvaller het gezicht van grote merken in Azië en lunchte hij in een Indonesisch paleis. De Amsterdammer neemt ons mee in zijn bijzondere avonturen.
‘We verenigden in 2016 het hele land door met Indonesië de finale van de AFF Cup te bereiken. Iedere nieuwsite, iedere krant en op iedere straathoek spraken mensen over dat toernooi. Dat vond de president Joko Widodo van Indonesië blijkbaar ook erg speciaal, want we werden met het team uitgenodigd voor een lunch in zijn paleis. Het is normaal al onmogelijk om daar überhaupt in de buurt te komen, maar nu zaten we ineens bij hem aan tafel. Zelfs het bestek was van goud. Zulke belevenissen had ik nooit meegemaakt, als ik tien jaar geleden niet de sprong in het diepe had gewaagd.’
‘In de jeugd bij FC Utrecht was ik regelmatig aanvoerder en zat ik vaak bij de selecties van de districtsteams met jongens als Daley Blind, Georginio Wijnaldum en Leroy Fer. Ik mocht debuteren in het eerste elftal van Utrecht en scoorde nog een keer tegen PSV, maar het lukte me uiteindelijk niet om echt mijn plaatsje te veroveren. Ik had wel verwacht dat ik door zou breken, maar soms loopt het leven nou eenmaal anders, hè?’
‘Om meer speeltijd te krijgen, voetbalde ik twee jaar voor Almere City. Ik had het naar mijn zin, maar dacht na een tijdje: Dit is niet wat ik wil. Het is natuurlijk geen vetpot en ik zag mezelf gewoon niet mijn hele leven in de Keuken Kampioen Divisie spelen. Eerder bij FC Utrecht was ik al eens via Facebook benaderd door de Indonesische bond. Ze zochten naar spelers met Indonesische roots om voor de nationale ploeg te spelen. Het Nederlands elftal was op dat moment heel ver weg en ik dacht: Waarom ook niet?’
‘Ik was nog nooit in Indonesië geweest, maar zag rondom mijn debuut meteen hoe erg het voetbal leeft. Toen we aankwamen met de bus, werden de fans helemaal gek. Mensen schreeuwden mijn naam, omdat ik nieuw was. Ze vonden het mooi dat ik vanuit Europa voor het land ging spelen. Ineens speelde ik in een vol stadion en gaf ik een assist tegen de Filipijnen. De Indonesische kant van mijn familie was zo ongelooflijk trots.’
‘In die periode kreeg ik ook een berichtje of ik ervoor open zou staan om in Japan te komen voetballen. Ik moest mijn beelden en cv opsturen en vier dagen later kreeg ik een contract onder mijn neus. De club Hokkaido Consadole Sapporo wilde dat ik snel zou beslissen, maar bij mij spookten er nog allerlei vragen door mijn hoofd: Moet ik het wel doen? Kan ik het wel aan om zover van huis te gaan wonen?’
‘Ik had pas net een relatie met mijn huidige vrouw, maar we besloten het avontuur met zijn tweeën aan te gaan. We waren nog jong en het was zo ongelooflijk spannend om naar een compleet andere wereld te verhuizen. We boekten voor de zekerheid een retour, zodat we nog wel de mogelijkheid hadden om snel terug te kunnen.’
'In Hokkaido liepen we weleens naar buiten en lag er gewoon sneeuw tot aan onze nek'
‘We moesten er wel even aan wennen dat er in Hokkaido soms binnen een nacht twee meter sneeuw kon vallen. Dan liepen we naar buiten en lag er gewoon sneeuw tot aan onze nek. Die Japanners waren daar dusdanig aan gewend dat ze het binnen een paar uur weer helemaal sneeuwvrij konden maken. Ook als er meters sneeuw op het voetbalveld lag, konden we twee uur later alweer trainen. Alles is zo ongelooflijk goed georganiseerd in Japan.’
