Veel kinderen dromen van een leven als profvoetballer. Stanley Elbers (31) had het wereldje nog voor zijn dertigste wel gezien. Toen de voormalige speler van clubs als ADO Den Haag, Excelsior en RKC eenmaal alles financieel op orde had, besloot hij er direct mee te kappen. Hij koos reizen naar verre oorden boven nog een paar jaar als voetballer.
Elbers neemt op vanuit de regio Uluwatu op het Indonesische eiland Bali. Hij heeft een gezond kleurtje, zit in een shirt met korte mouwen en draagt zijn petje achterstevoren. Hij ziet er ontspannen en gelukkig uit. Vorig jaar december ging hij richting Bali, waar zijn zus woont. Zijn nichtje was jarig en de hele familie kwam als verrassing langs om het feestje te vieren. ‘Ik had het plan om twee weken te gaan’, zegt hij. ‘Omdat ik mezelf ken, had ik toch maar een open vliegticket geboekt. Ik ben er nu nog steeds… En ben voorlopig zeker niet van plan om weg te gaan.’
Zlatan Ibrahimovic speelt op zijn 41ste nog, maar Elbers nam na een avontuur in Roemenië op zijn 29ste het besluit om een punt achter zijn profbestaan te zetten. Hij kreeg nog genoeg zaakwaarnemers aan de telefoon die hem naar clubs konden brengen, maar hij bedankte ze allemaal vriendelijk. ‘Toen ik stopte, was ik er ook echt helemaal klaar mee. Ik had ook geen moment zoiets van: Misschien ga ik het over een paar maanden wel missen. Of wil ik straks niet nog terugkeren in het voetbal? Nee, dat had ik totaal niet. Ik snakte naar vrijheid.’
Hij voelde zich lang niet altijd gelukkig in de voetbalwereld, zeker niet bij FC Hermannstadt in Roemenië. ‘Ik zat ver van huis, op een plek waar ik niet echt wilde zijn’, legt hij uit. ‘Ik zat daar zonder mijn familie en had het gevoel dat ik daar gedwongen moest zijn. Ik dacht vaak: What the fack doe ik hier eigenlijk?’’
Hij omschrijft dat het als speler in het buitenland soms best eenzaam kan zijn. Hij vond het verder een mooi land, maar als voetballer had hij weinig ruimte om meer van Roemenië te ontdekken. ‘Ik kan heel goed alleen zijn, heb nooit heel veel vrienden gehad. Maar dan is het wel belangrijk om enige vrijheid te hebben. Als voetballer zit je na de trainingen regelmatig vast in je appartement. Dat vond ik niet chill, eigenlijk.’
'Als speler heb je ook maar een paar weken vrij per jaar, terwijl ik altijd al wist dat ik een echte vakantieman ben'
Hij benadrukt dat hij tijdens zijn carrière altijd heeft genoten van het spelletje, maar dat het ritme van een profvoetballer hem van jongs af aan benauwde. ‘Als voetballer zat ik altijd vast aan vaste tijden van de club. Als speler heb je ook maar een paar weken vrij per jaar, terwijl ik altijd al wist dat ik een echte vakantieman ben.’ Het meest beklemmende vond hij dat er bijna iedere dag een training of wedstrijd in zijn agenda stond. ‘Dat betekende dat ik altijd in de buurt van de club moest blijven. Dat ervaarde ik als heel vervelend.’
