Een middag in de Kelderklasse met Danny Koevermans

Tal van spelers van SV Brandevoort 6 druppelen op zondagochtend in hun trainingspak de kantine binnen. Boven de bar hangt het vol met voetbalsjaals, waaronder ook van oude clubs van Danny Koevermans, zoals AZ, PSV en Toronto FC.

De barman zet koffie voor de vroegste vogels uit het team. Na een tijdje komt ook Koef de Helmondse kantine binnengelopen. Hij ziet er nog fit uit en is qua uiterlijk weinig veranderd ten opzichte van de tijd dat hij zijn doelpunten binnenschoot in de Eredivisie. Hij kijkt uit naar de wedstrijd van vandaag: ‘Heerlijk, de derby tegen Mierlo-Hout 7.’

Zodra het team compleet is, maakt iedereen aanstalten om naar de kleedkamers te gaan. ‘Jongens, er is een camera bij’, vertelt Koevermans. ‘Dus geen Operation Free Willy vandaag.’ De spelers lopen de trappen af naar beneden, waar een groot portret van Koevermans uit zijn PSV-tijd aan de muur hangt. Eenmaal in de kleedkamer wordt de muziek meteen keihard aan geslingerd. De nieuwe witte shirtjes en gifgroene broekjes worden uit het plastic gehaald en uitgedeeld. Danny Koevermans trekt zijn oude Puma-scheenbeschermers aan en is uiteindelijk als een van de eersten klaar voor de wedstrijd van vandaag.

Kreupel

En dat terwijl Koevermans al weet dat hij de eerste helft sowieso niet in actie gaat komen. ‘De rust is funest’, legt hij uit. Hij traint doordeweeks niet en na een coronajaar hebben zijn achillespezen het zwaar te verduren na een wedstrijd. ‘Op zondagavond loop ik als een kreupele de trap op.’ In de loop van het seizoen hoopt hij dat zijn lichaam weer meer minuten toelaat.

Even later lopen zijn teamgenoten het kunstgrasveld op. Op de achtergrond is het uitzicht van talloze hoogspanningsmasten te zien. Koevermans is even nergens te bekennen. ‘Hij is thee halen’, zegt een teamgenoot. Terwijl de basisspelers bezig zijn met de warming-up komt de voormalige goalgetter in een SV Brandevoort-trainingsjack met een dienblad vol thee, koffie en AA’tjes richting de dug-out. Naast de bank staat een statafel met het logo van de club erop. Koevermans nipt aan zijn koffie en kijkt naar de warming-up. Een van de spelers geeft een lange bal. ‘Dat was meteen de beste bal die we vandaag gaan zien’, merkt een van zijn ploeggenoten op.

Een week eerder had het team geen ballen tijdens de warming-up, een probleem waar wel meer amateurclubs mee te maken hebben, dus de spelers leven zich nu helemaal uit. ‘Jongens, rustig aan! Anders zijn we tijdens de wedstrijd moe’, roept Koevermans. Het team van de tegenstander is ook al druk in de weer, alleen de scheidsrechter is nog nergens te bekennen. ‘Vorige week tegen Stiphout kwamen ze vijf minuten voor de wedstrijd vertellen dat er geen scheids was’, vertelt Koevermans. ‘Toen stond ik in de eerste helft mijn eigen team te fluiten.’

Aan de zijlijn vertelt Koevermans dat hij zeven jaar geleden direct na zijn laatste wedstrijd bij FC Utrecht de kantine van de club binnenstapte. De voetballer die pas op zijn 21ste prof werd, vroeg direct om een overschrijfformulier. ‘Eigenlijk ben ik per ongeluk prof geworden. Het is me een beetje overkomen.’ Toen hij twintig was, klopte een scout van Sparta aan bij de spits van het Schiedamse Excelsior ’20. In eerste instantie wees hij de aanbieding af, maar een jaar later kwam diezelfde scout weer terug. ‘Toen dacht ik: Laat ik het maar proberen. Ik ben vervolgens door mijn hele carrière heen gevlogen.’ Als hij in de weekenden de kans had om bij zijn oude amateurclub te kijken, deed hij dat tijdens zijn carrière zoveel mogelijk. ‘Eenmaal klaar met profvoetbal was ik ook heel blij dat ik weer het amateurwereldje in kon.’

Koevermans begon in eerste instantie bij het eerste elftal van SV Brandevoort, maar de afgelopen drie jaar is hij actief in de krochten van het amateurvoetbal. ‘Er is niks mooiers dan voetballen met mijn maten. Een beetje slap ouwehoeren met elkaar. Ik zou ook niet weten wat ik anders op zondag moet doen.’ Koevermans vindt het heerlijk dat de meeste voetballers zichzelf niet zo serieus nemen op dit niveau. ‘Laatst begon er iemand ineens over tactiek en druk zetten’, zegt hij. Die teamgenoot werd al snel gecorrigeerd. ‘Dan denk ik: We spelen niet voor niets Reserve Zesde Klasse, joh.’

Er komt een kale scheidsrechter het veld op gelopen, dus wat dat betreft is het beter geregeld dan een week eerder. Terwijl zijn teamgenoten zijn begonnen aan de wedstrijd, denkt Koevermans terug aan zijn eerste weken bij de amateurs. Op een knollenveld in Deurne zag hij hoe het duel wat later begon dan gepland. ‘Twee teamgenoten stonden nog even een broodje frikandel met mayo naar binnen te werken’, vertelt hij. ‘Dus de scheids moest maar even wachten.’ Koevermans vond dat zó’n mooi gezicht dat hij na dat duel besloot de wedstrijdverslagen voor zijn rekening te nemen.

‘Zat ik iedere maandag anderhalf uur op mijn telefoon een verslag te typen’, lacht hij. Aan het einde van het seizoen werden alle verslagen gebundeld in een boekje. Tussendoor geven zijn ploeggenoten vanaf de bank commentaar op de wedstrijd. Als de bal twee keer naar de goede kleur wordt gespeeld: ‘Zo, tiki-taka!’ Zeker toen zijn terugkeer bij de amateurs nog vers was, liep Koevermans voorop bij de derde helft. ‘Een biertje en een bitterballetje horen er wel een beetje bij.’ Intussen komt de ploeg van Koef op een 2-0 voorsprong. Af en toe moet hij erg lachen om wat hij op het veld ziet. Zo schiet een ploeggenoot de bal op de paal, waarna een andere speler voor open doel de lat raakt.

Kantinetest

Net na zijn profcarrière was hij vaak op dinsdag, donderdag en zondag in de kantine te vinden. Vaak bleef Koevermans dan ook met een grote groep na een wedstrijd bij de tegenstanders hangen. Dat bracht de viervoudig Oranje-international op een idee. Hij voegde de kantinetest toe aan zijn wedstrijdverslagen. In alle kantines die het team aandeed, nam hij onder meer het interieur, het barpersoneel en de smaak van het bier onder de loep.

De kantinetest werd een begrip in de competitie. Bij een wedstrijd kwam een ploeg bijvoorbeeld naar het team van Koevermans toe om vast punten te scoren: ‘Jongens, de bitterballen en de eerste drie rondjes zijn van ons vandaag.’ Het was aan het einde van de competitie overduidelijk dat SV Ondo uit Heusden er met de prijs vandoor zou gaan. Na de laatste uitwedstrijd stapte Koevermans met een grote groep medespelers en leden van de staf in de auto om de prijs uit te reiken in Heusden. ‘Die avond was legendarisch’, lacht Koevermans. Ze grepen de microfoon en gaven de barvrouw haar welverdiende oorkonde. Er volgde een mooi feest met een dj, veel bier en verschillende bruine fruitschalen.

Intussen komt Mierlo-Hout terug in de wedstrijd. Koevermans is hier allang geen spits meer. In het eerste elftal was hij een tijdje centrale verdediger en tegenwoordig is hij centraal op het middenveld te vinden. ‘Box-to-box, een beetje een type Marco van Ginkel.’ Regelmatig loopt hij op het veld en denkt hij: Danny, het ziet er ook niet meer uit. ‘Soms draai ik open en zie ik iemand vrijstaan’, omschrijft hij. ‘In plaats dat ik de bal dan strak inpass, schiet ik ’m dan tegen de grond aan en gaat hij tergend langzaam. Maar dat weegt niet op tegen het feit dat dit gewoon het allerleukste is om te doen.’

De scheids fluit af voor de rust. Koevermans en de andere spelers gaan richting de kleedkamer. Even later komt hij weer naar buiten om zijn warming-up te doen. Hij holt over het kunstgras en schopt wat ballen heen en weer. Hij geeft alvast een geheim wapen van zichzelf prijs. ‘Met mijn ploeggenoten heb ik de afspraak dat ik één keer per wedstrijd vanaf de middenlijn mag schieten’, vertelt hij. Het is hem al meerdere keren gelukt daadwerkelijk vanaf een meter of veertig te scoren. ‘Twee weken geleden ging-ie net een meter naast, maar de vorige wedstrijd haalde ik de achterlijn niet eens.’ Dan is de oud-prof ook aan de beurt en krijgt hij de ene na de andere grap naar zijn hoofd geslingerd.

Koevermans trekt zijn trainingsjack uit en rent met zijn klassieke Copa Mundial-schoenen het kunstgras op. Met zijn gigantische lijf speelt hij erg sober en simpel op het middenveld. Hij is niet het type dat hier tussen de kelderklassevoetballers de behoefte heeft te laten zien wat voor fantastische speler hij is. Even later legt hij vanaf het middenveld een bal prachtig over de verdediging heen, waaruit de spits van het elftal een doelpunt maakt. In de tweede helft verdwijnen een stuk of drie pogingen van SV Brandevoort over het hek achter het doel het weiland in. Een van de wissels krijgt later opdracht die ballen te gaan zoeken. Eenmaal terug roept hij over het veld: ‘Scheids, wil je de wedstrijdbal weer hebben?’ Binnen een seconde krijgt hij een duidelijk antwoord van een van zijn ploeggenoten op het veld: ‘Lekker boeiend! Deze is toch ook rond?’

De mannen op de bank zitten onderuitgezakt en komen af en toe niet bij van het lachen. Een speler wordt gewisseld en gaat zitten: ‘Rechtsback is ook niks voor mij.’ Zijn ploeggenoot: ‘Je weet dat je vandaag rechtshalf stond, toch?’ Ook het commentaar binnen de lijnen is af en toe genieten. Onder de lat staat doelman Peter Smulders, die in het verleden wat potjes voor FC Eindhoven keepte. Na een slappe bal van een van zijn teamgenoten: ‘Heb je gezopen? Mijn God, zeg!’

Terwijl bij de tegenstander al een speler met kramp op de grond ligt, loopt de formatie van Koevermans uit naar een 5-1 voorsprong. Het is alleen nog wachten op de afstandspoging van de Schiedammer. Even later heeft hij de bal en haalt hij uit vanaf de middenlijn, maar de keeper van Mierlo-Hout 7 komt niet in de problemen.

Na het laatste fluitsignaal van de scheids stapt Koevermans met een grote glimlach het veld af. Hij loopt richting de kleedkamer. ‘Ik kijk er echt elke zondag naar uit om lekker zo’n potje te ballen’, zegt hij. In de kleedkamer worden nog wat mislukte acties besproken. Terwijl hij zich klaarmaakt om te douchen, is in de kantine de frituurpan al warm en staat de barman in de aanslag om de nodige biertjes te tappen. Voor Koevermans staat nog een mooie zondagmiddag voor de deur: ‘Die derde helft komt wel goed!’

• Meer over

• D. Koevermans