Groepsfase moet begin succes Rode Duivels vormen

De Belgen verlekkeren zich al jarenlang aan een unieke verzameling talent. Het enige probleem: ze kregen het maar niet voor elkaar een groot toernooi te bereiken. Nu de jonkies in Europa grote kerels zijn geworden, is de Belgische nationale ploeg uitgegroeid tot een volwassen team waar nu ook de grote landen rekening mee dienen te houden. De kwalificatiecampagne verliep bijna vlekkeloos. De enige opponent die het tempo van De Rode Duivels een beetje kon bijbenen, was Kroatië, niet toevallig ook aanwezig op het WK. Servië, Schotland en Wales bleken geen partij voor de ploeg die op veel plekken spelers heeft die steeds vaker in de Europese top het verschil maken.

Het is een ijkpunt in de Belgische voetbalhistorie: het WK van 1986. De Rode Duivels bereikten onder leiding van bondscoach Guy Thys de laatste vier. Tegen het Argentinië van Diego Maradona bleek de ploeg niet opgewassen. De latere generaties hebben altijd moeten opboksen tegen het elftal dat bestond uit onder anderen Jean-Marie Pfaff, Erik Gerets, Jan Ceulemans, Enzo Scifo, Franky Vercauteren, René Vandereycken en Franky Van Der Elst. Tijdens het laatste WK waarop België aanwezig was, speelde huidig bondscoach Marc Wilmots een belangrijke rol. Hij kopte de Belgen in 2002 op voorsprong in de achtste finale tegen Brazilië, maar zijn goal werd afgekeurd door de Jamaicaanse arbiter Peter Prendergast.

Algerije zorgde voor een knappe prestatie tijdens de play-offs, ofwel de derde fase van de Afrikaanse kwalificatiereeks. Het wist Burkina Faso, begin 2013 nog finalist in de strijd om de Afrika Cup, over twee duels wedstrijden uit te schakelen. Door de return voor eigen publiek met 1-0 te winnen maakte Algerije de eerdere 3-2 uitnederlaag ongedaan. De return zorgde voor veel commotie, omdat Algerije door Burkina Faso werd beticht van het opstellen van een geschorste speler: Madjid Bougherra, uitgerekend de matchwinner. De tweede groepsfase had Algerije eenvoudig doorlopen, het won vijf van de zes groepsduels.

De rentree van Algerije op de WK-eindronde in 2010, na veertien jaar afwezigheid, liep uit op een deceptie. Onder bondscoach Rabah Saâdane wist het team geen van zijn groepsduels te winnen en zelfs geen enkele keer te scoren. Alleen bij hun eerste WK-deelname, in 1982, boekten The Greens overwinningen, zelfs twee, op West-Duitsland (2-1) en Chili (3-2). Destijds had Algerije het met vier punten (twee zeges, één verliesbeurt) verdiend om door te gaan naar de tweede ronde. Maar op doelsaldo eindigde het team als derde achter West-Duitsland en Oostenrijk. Djamel Zidane staat nog altijd in de boeken als maker van het laatste Algerijnse WK-doelpunt. De oud-aanvaller, een volle oom van de voormalige Franse supervedette Zinedine Zidane, scoorde in 1986 tijdens het groepsduel met Noord-Ierland (1-1).

Rusland startte de kwalificatiereeks niet als favoriet in de groep, maar het Portugal van Cristiano Ronaldo werd toch teruggewezen door de formatie van bondscoach Fabio Capello. Beide landen wonnen hun thuiswedstrijd tegen elkaar met 1-0, maar de Portugezen morsten in de overige duels een puntje meer. Rusland kan bogen op een perfecte thuisbalans: vijftien punten uit vijf wedstrijden. Alleen RKC Waalwijk-spits Aurélien Joachim (namens Luxemburg) en de Israëliër Eran Zehavi scoorden in het WK-gastland van 2018. Die goals vielen beiden in de blessuretijd en waren louter van statistisch belang.

Voor een grootmacht als Rusland zijn drie WK-toernooien een magere score. Bovendien overleefden de Russen beide voorgaande keren de eerste groepsronde niet. Het gastland van het WK 2018 kent desondanks best een rijke historie. Onder de naam Rusland ondernam het land zes pogingen op het WK te belanden, als de Sovjet-Unie (waarbij ook spelers uit onder meer Oekraïne een voorname rol speelden) was het zeven keer aanwezig tussen 1958 en 1990. De vierde plaats in 1966 geldt nog steeds als de beste prestatie ooit. In 1958, 1962 en 1970 haalden de Sovjets de kwartfinale. Over vier jaar in eigen land wil Rusland absoluut een rol van betekenis spelen, op de generale repetitie in Brazilie de poulefase overleven zou een fraaie opsteker zijn. Het lot is deze zomer en over vier jaar in handen van de Italiaan Fabio Capello.

Met een continu wisselende formatie verspeelde Zuid-Korea bijna directe plaatsing voor het WK. In de vierde ronde van de Aziatische kwalificatiereeks finishten de Taegeuk Warriors in de poule als tweede achter Iran. Het bleef Oezbekistan slechts op doelsaldo (+6 om +5) voor. Na de voorlaatste speelronde van de derde fase, december 2011, moest bondscoach Kwang-Rae Cho wijken voor Kang-Hee Choi. Want bij een nederlaag in de laatste groepswedstrijd tegen Koeweit zou het land de finaleronde niet eens halen. Choi slaagde in die opzet, maar de vierde ronde verliep moeizaam met onder meer gelijkespelen tegen Oezbekistan en Libanon en een nederlaag tegen Iran. Choi had bij zijn aanstelling aangekondigd tijdens de WK-eindronde te zullen plaatsmaken, hij is nu afgelost door Myung-Bo Hong.

Of Zuid-Korea de prestatie van 2002 ooit zal overtreffen, is zeer de vraag. Tijdens het in eigen land en Japan georganiseerde WK legde het beslag op de vierde plaats. Met dank aan Guus Hiddink, die het als bondscoach voor elkaar had gekregen dat ter voorbereiding van de eindronde zijn internationals uit de competitie werden gehaald en budget werd vrijgemaakt voor trainingskampen en oefenduels met topteams. De vijf voorgaande WK-eindrondes waren de Taegeuk Warriors in de groepsfase gestrand en hadden ze zelfs geen wedstrijd gewonnen. Onder de tien nederlagen zit onder meer de 0-5 op het WK 1998 tegen Hiddinks Nederlands elftal. Vier jaar na het succes van 2002 kon Dick Advocaat niet rekenen op de privileges van zijn landgenoot, mede hierdoor strandde Zuid-Korea in de groepsfase.

• Meer over

• Zuid-Korea
• Rusland
• België
• Wereldkampioenschap Brazilië 2014