Hoe 'Daddy Cool' van Vitesse een kampioenskandidaat maakte
In de slotfase van de transferwindow licht VI iedere dag één speler uit die een bijzondere wintertransfer maakte van of naar de Eredivisie. In editie 6 van deze rubriek: Wilfried Bony, de man die de kampioensdroom van Vitesse bijna liet uitkomen.
De supporters van Vitesse wisten niet wat ze zagen. Was dit echt dezelfde spits als de man die in zijn debuutseizoen nauwelijks indruk maakte en maar acht keer wist te scoren? Alles wat Nikos Machlas in het seizoen 1997/98 aanraakte, veranderde in goud. De Griek maakte in 32 competitiewedstrijden liefst 34 doelpunten en werd daarmee niet alleen topscorer van de Eredivisie (toen nog de PTT Telecompetitie), maar ook van Europa. Machlas bleef Hakan Şükür en Olivier Bierhoff voor en won, als laatste speler op het hoogste niveau in Nederland, de Gouden Schoen.
Het droomseizoen blijkt achteraf direct het hoogtepunt van de carrière van Machlas te zijn geweest. In zijn derde jaar bij Vitesse maakte hij nog achttien doelpunten en vervolgens volgde een miljoenentransfer naar Ajax. Bij Vitesse stapte Pierre van Hooijdonk naar voren en hij maakte in het eerste seizoen na het vertrek van Machlas, 1999/2000, in 29 competitiewedstrijden 25 doelpunten. Van Hooijdonk verdiende er een overstap naar Benfica mee en nam al na één jaar afscheid van Arnhem. Hierna werd het voor de fans van Vitesse lang wachten op een nieuwe scherpschutter. In het seizoen 2010/11 werd middenvelder Marco van Ginkel bijvoorbeeld met slechts vijf doelpunten gedeeld clubtopscorer.
Aan het begin van dit seizoen was er nog een opvallende persconferentie geweest in GelreDome. Merab Jordania werd gepresenteerd als de nieuwe clubeigenaar van Vitesse en Maasbert Schouten maakte doodleuk bekend dat de Arnhemmers binnen drie jaar tijd om de landstitel wilden gaan spelen. Was dit Jiskefet? Nee, zeker niet. Jordania was van plan om flink te gaan investeren en haalde meteen al de nodige spelers naar zijn club. Marcus Pedersen en Guram Kashia werden gekocht; Nemanja Matic, Slobodan Rajkovic en Nacer Barazite konden worden gehuurd van respectievelijk Chelsea en Arsenal. En het grote werk moest toen nog beginnen.
In januari 2011 verraste Jordania vriend en vijand, met het aantrekken van ene Wilfried Bony. De bonkige spits uit Ivoorkust was met Sparta Praag kampioen van Tsjechië geworden en stond op lijstjes van verschillende grote clubs. Toch vertrok hij halverwege het seizoen 2010/11 niet naar een topcompetitie, maar naar Nederland. Hij zette zijn handtekening onder een contract voor 3,5 jaar. Vitesse betaalde een afkoopsom van zo'n vier miljoen euro en had toen al de hoop dat de Ivoriaan, destijds tweevoudig international, in de toekomst een veelvoud van dat bedrag zou gaan opleveren.
De start was veelbelovend. Bony maakte op 20 februari 2011 in de wedstrijd tegen De Graafschap zijn debuut voor Vitesse en maakte na nog geen 27 minuten zijn eerste doelpunt op de Nederlandse velden. Bony speelde in zijn eerste halfjaar maar zeven competitiewedstrijden voor Vitesse en eindigde het seizoen 2010/11 op drie goals. Het seizoen daarop was hij een vaste basisspeler en kwam Bony in 28 competitiewedstrijden tot twaalf doelpunten. Pas in het seizoen 2012/13, met Fred Rutten als hoofdtrainer op de bank, kwam Daddy Cool écht helemaal los.
De supporters van Vitesse waanden zich weer even in oude Machlas-tijden. Bony maakte het ene na het andere doelpunt en was wekelijks goud waard voor zijn ploeg. Na de eerste seizoenshelft stond Vitesse dankzij de scoringsdrift van Bony vierde in de Eredivisie, met een achterstand van slechts twee punten op koploper PSV. Met een paar gerichte aankopen in de winterstop zou een kampioenschap, en daarmee de ultieme droom van Jordania, mogelijk moeten kunnen zijn. De gehoopte versterkingen kwamen echter niet. Vitesse haalde in januari 2013 geen een nieuwe speler.
Bony miste de eerste drie wedstrijden na de winterstop vanwege zijn deelname aan de Afrika Cup en zonder de Ivoriaan verloor Vitesse direct twee duels. Opvallend genoeg werd er wel met 3-2 gewonnen van Ajax. Toen Bony terugkwam, was Vitesse afgegleden naar de zesde plaats. Hij vierde zijn rentree met een dubbelslag tegen de toenmalige koploper PSV (2-2) en begon aan een ongelooflijke reeks. Bony scoorde in tien competitiewedstrijden op rij en maakte in deze serie in totaal vijftien doelpunten.
Bony ontbrak na zijn terugkeer van de Afrika Cup alleen nog in de uitwedstrijd bij Feyenoord. De aanvaller had last van een kuitblessure en kon zijn ploeg in De Kuip niet van dienst zijn. Vitesse stond op dat moment op de tweede plek in de Eredivisie, maar verloor zonder Bony met 2-0. Vier speelronden voor het einde bleek die nederlaag beslissend te zijn. Vitesse kwam terecht op de vierde plaats en zou het seizoen daar ook eindigen. De landstitel ging opnieuw naar Ajax.
Voor veel Vitesse-supporters zal het nog altijd voelen als een gemiste kans. Wat als? Wat als Bony niet was opgeroepen voor de Afrika Cup? Of wat als Bony gewoon had kunnen spelen tegen Feyenoord? Het heeft geen zin om er te lang over na te blijven denken. Bony deed dat zelf ook niet. De spits had zijn plek in de harten van de fans en de geschiedenisboeken van Vitesse veiliggesteld en vertrok als topscorer van de Eredivisie voor zestien miljoen euro naar Swansea City. Vitesse ving nooit eerder, en later ook niet meer, zoveel geld voor één speler. Wilfried Bony: de man die een onwerkelijke droom bijna werkelijkheid maakte.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login