Kaká, liefhebber pur sang met een heilige status in Milaan

Het was de duistere kant van El Clásico die op 17 augustus 2011 aan het licht kwam. Het was rond middernacht toen Marcelo zich niet kon beheersen. Schaamteloos hakte hij met twee benen in op Cesc Fábregas. De groten der aarde vlogen elkaar in de haren bij de zijlijn. Een dozijn botsende ego's op een paar vierkante meter. José Mourinho stak zijn vinger in het oog van Tito Vilanova en onder anderen Gonzalo Higuaín moest in bedwang worden gehouden. Het mooiste beeld kwam er toen werd uitgezoomd. Kaká stond op een meter of tien met zijn handen in zijn zij te wachten tot zijn collega's klaar waren met het prestigegevecht. De liefhebber pur sang die snakte naar een volgend moment met de bal.

Kaká was een speler aan wie je geen hekel kon hebben. Daar was het spel van de elegante Braziliaan veel te sierlijk voor. Met een lach op zijn gezicht en de bal aan de voet dreef hij zijn tegenstanders met zijn rushes tot wanhoop. Na ieder doelpunt gingen de handen omhoog, wijzend naar de hogere macht. Het is een beeld dat ze in San Siro kunnen dromen en dat gebeurt ook nog veelvuldig.

Het was 2003 toen Kaká werd overgenomen van São Paulo. De spelmaker ging aan de slag bij het Milan van Carlo Ancelotti, die een middenveld had gesmeed met grootheden als Clarence Seedorf, Andrea Pirlo, Gennaro Gattuso en Rui Costa. Laatstgenoemde raakte zijn plaats kwijt aan de aankoop. De nieuwkomer was de man die voor de diepgang moest zorgen, de aansluiting moest vinden met aanvallers als Andrei Shevchenko en Filippo Inzaghi. Als geen ander kon Kaká de ruimtes bespelen die aanvallers lieten vallen. Steeds maar weer dook hij op de juiste momenten op in het strafschopgebied. De diepgang van Kaká was in aanvallend opzicht het belangrijkste wapen van het Milan dat in 2007 de Champions League won.

Het was het laatste Europese succesjaar van Milan. Stap voor stap verdwenen de Rossoneri van het internationale toppodium, telkens werden de lokroepen uit Engeland en Spanje verleidelijker voor Kaká. In de zomer van 2009 sloeg Real Madrid toe. De Madrilenen waren na de transfer 65 miljoen euro armer, maar een publiekstrekker rijker. Vier jaar speelde de Gouden Bal-winnaar van 2007 in Madrid, maar eenzelfde heldenstatus als in Milaan bereikte hij in Spanje nooit. Bij Milan was er de adoratie, bij Real was hij slechts een van de grote sterren.

In 2013 was het moment voor de Rossoneri eindelijk daar. De verloren zoon keerde terug in San Siro, klaar voor een tweede glorietijd in het roodzwart. 'Ik ging terug naar Milaan om opnieuw verliefd te worden op het voetbal', luidde de uitleg van Kaká.

Zijn tweede periode in Milaan werd niet het succes waar Milanisti op hoopten. De elegantie was er nog, de snelheid niet meer. Kaká en co eindigden in het seizoen 2013/14 op een teleurstellende achtste plaats in de Serie A. Het kwam na dat jaar al tot een afscheid. De Braziliaan trok naar Orlando City. Zo mooi als het ooit was, zou het immers nooit meer worden. Het deed amper iets af aan de status van Kaká. Hij is voor eeuwig de man onder wiens leiding Milan in 2007 de wereld veroverde. Misschien wel voor het laatst. (Bas van den Hoven)

• Meer over

• AC Milan