Leicester, bij het ochtendgloren zullen ze overwinnen
VI's Süleyman Öztürk heeft het bij zijn wekelijkse voorbeschouwing op het Premier League-weekend dit keer over de wederopstanding van Leicester City, dat zaterdagmiddag West Ham United treft.
Van de assistent die nu de trainer is wordt gezegd dat hij in een ander leven best stand-up comedian had kunnen zijn. Craig Shakespeare, Shakey voor iedereen, lijkt het voetbal niet moeilijker te maken dan het is. Jarenlang functioneerde hij bij Leicester City als de stille kracht op de achtergrond, als rechterhand van de zittende manager.
Na het veelbesproken ontslag van Claudio Ranieri werd Shakespeare naar voren geschoven. Eerst als oplossing voor de korte termijn, maar toen het elftal plotseling weer begon te winnen besloten de Thaise eigenaren het niet moeilijker te maken dan het is. The Foxes wonnen van Liverpool, daarna van Hull City en alsof het allemaal niet gekker kon ook nog van Sevilla. Een serie die volgde op een serie zonder doelpunt in de competitie en die regelrecht naar de wildernis leek te leiden: het Championship.
Net toen we dachten van Leicester City af te zijn, bleken er ergens nog een paar hoofstukken van het sprookje te zijn gevonden. In tranen vertelde een fan vlak na de 2-0 zege op Sevilla hoe hij had genoten van de avond en hoe bijzonder het wel niet was dat zijn kleine ploegje was doorgedrongen tot de laatste acht van de Champions League.
Bijzonder mag je dat inderdaad wel noemen, vanwege het verhaal erachter, de worsteling van dit seizoen en de verlossing na het vertrek van Ranieri. Je zult maar supporter zijn van Leicester City, vanaf het eerste uur welteverstaan. Eerst vrezen voor degradatie, je ploeg dan ineens wedstrijden zien winnen, inclusief lijfsbehoud, je verbazen over de aanstelling van een trainer, laten we eerlijk zijn, dan ineens winnen, blijven winnen en niet meer kunnen verliezen, ook al is het 5000 tegen 1 en dan als klap op de vuurpijl Andrea Bocelli de aria Nessun dorma horen en zien zingen in een Leicester-shirt. Krankjorum natuurlijk.
Maar als je de laatste drie wedstrijden goed hebt gekeken zie je dat eigenlijk alles weer hetzelfde is als vorig seizoen. Alleen heet N'Golo Kanté niet N'Golo Kanté, maar Wilfred Ndidi. De rest van de namen doet vertrouwd aan. Jamie Vardy rent weer als een jachthond richting centrale verdedigers, slaat zichzelf als het moet een paar keer in zijn gezicht na het missen van een kans, Robert Huth en Wes Morgan koppen, duiken en schieten elke bal die hun richting opkomt gewoon weer weg, en Shinji Okazaki is weer de meest onzichtbare speler in de Premier League. Met elkaar staan ze voor iets groters: de boodschap dat geen uitdaging te groot is, hoe wild en onrealistisch ook.
The most Jamie Vardy thing ever! #Leicester pic.twitter.com/4jk02T9zGb
— Clarke (@NaturalFootyFan) 14 maart 2017
Leicester City was de club die vanuit het niets de landstitel won en daarna langzaam dreigde weg te zakken in de anonimiteit en is nu de club die vanuit het niets de landstitel won en daarna de kwartfinale van de Champions League bereikte. De vraag is: hoeveel hoofdstukken bevat het heldenepos van Leicester City nog?
Zoals Andrea Bocelli zong: All'alba vincerò! Vincerò, vincerò! Bij het ochtendgloren zal ik overwinnen.
Nessun dorma. Slapen mag niemand.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login