Marathonman Blaise Matuidi: stille kracht van goud

Matuidi is geweldig. Hij is grappig, erg vriendelijk en kleedt zich af en toe raar. Op het veld rent hij evenveel als de andere tien bij elkaar. Ik check vaak of hij wel met de auto naar de training is gekomen en niet rennend.

Bovenstaande woorden zijn van Federico Bernardeschi, die onlangs werd gevraagd naar de gangmakers binnen de Juventus-selectie. De Italiaanse buitenspeler maakt Matuidi nu bijna anderhalf jaar mee in Turijn en in die tijd heeft de Fransman in totaal 83 wedstrijden gespeeld. Dat is gerekend vanaf zijn contractondertekening bij De Oude Dame tot en met deze zaterdag gemiddeld één duel per 5,5 dag, inclusief korte vakantieperiodes. Niet voor niets staat de in Toulouse geboren middenvelder bekend als marathonman.

In zekere zin is Matuidi voor tegenstanders van Didier Deschamps uitgegroeid tot het symbool van de lafheid van de Franse bondscoach. De linkspoot is voor de keuzeheer een bewegend schild, die te positioneren is waar kracht en loopvermogen nodig is. In De Kuip was dat in de voorbije interlandperiode centraal op het middenveld, tijdens het WK was de linkerflank nog de vaste stek van Matuidi. Althans, vanaf de tweede groepswedstrijd. Pas tegen Peru viel alles namelijk op zijn plek nadat Deschamps in de voorbereidingsperiode nog volop zoekende was naar de ideale speelwijze.

Na als invaller slechts twaalf minuten te hebben gespeeld in de moeizaam gewonnen eerste WK-wedstrijd tegen Australië zong Matuidi De Marseillaise tegen de Peruvianen vanaf het veld mee. Hij kreeg de voorkeur boven onder anderen Ousmane Dembélé en Thomas Lemar. Niet gek, want Deschamps droeg zijn linkermiddenvelder op achter de aanvallende rechtsback Luis Advíncula aan te gaan. Op papier linksbuiten, in werkelijkheid balafpakker. Matuidi schikte zich vol overgave in die rol en vertelde er na het winnen van het WK tegen Le Parisien het volgende over: 'Velen hebben het over de wedstrijd tegen Argentinië, maar eigenlijk viel tegen Peru alles al op zijn plek. Ik weet dat die wedstrijd vanuit Frankrijk een formaliteit leek, maar in werkelijkheid was het een van de lastigste van ons WK. Peru verdiende het niet in de groepsfase uitgeschakeld te worden. Na die wedstrijd zei de coach: "Dit is het, volgens mij heb ik mijn team gevonden."'

Vanzelfsprekend kwam met het winnen van het WK een jongensdroom uit voor Matuidi, die daarmee in de voetsporen trad van zijn grote idool. Als kind begon hij nog als aanvaller, maar nadat hij vanwege zijn kracht een linie naar achteren werd geschoven, spiegelde hij zich aan één Franse ster in het bijzonder. De foto met Patrick Vieira was met afstand het meest dierbare bezit in zijn persoonlijke mini-museum.

De adoratie voor de voormalige ster van onder anderen Arsenal en Juventus hielp Matuidi bij zijn keuze voor De Oude Dame, net als de adviezen van Paul Pogba en Patrice Evra. Van hen kreeg hij te horen: wil je titels winnen, ook Europese, dan is Turijn de plek waar je moet zijn. Dat Paris Saint-Germain Matuidi na vier landstitels zo makkelijk naar Juventus liet gaan, was ook een teken dat hij onderschat werd in Parijs.

Inmiddels staat de teller bij de 31-jarige Matuidi op vijf landstitels in de laatste zes jaar. De eerste Scudetto is al binnen, voor de tweede ligt hij op koers door de voorsprong van zes punten op Napoli en dan is er nog de heilige graal: Champions League-winst. Met Cristiano Ronaldo binnen de selectie zijn de toch al niet geringe kansen van Juventus nog eens enorm gegroeid.

Matuidi ziet met het oog op Europees succes een duidelijk verschil tussen de Italiaanse grootmacht en die uit Frankrijk: 'Zodra je bij Juve bent, zie je direct de schat aan ervaring: de titels, de werklust, de striktheid. PSG is natuurlijk ook een geweldige club en hoopt een gigant te worden, dat kan lukken met al het geld en de jonge spelers die de Gouden Bal kunnen winnen. Maar Juventus is al een gigant.'

• Meer over

• B. Matuidi
• Juventus
• Serie A 2018/2019