Motson: 'Ik zeg je: ze missen Ron Vlaar'
Met een licht raspend, immer opgewekt en altijd net tegen overslaan aanhangend geluid levert John Motson al bijna een halve eeuw de soundtrack bij het voetbalparadijs. De zeventigjarige voetbalcommentator van Match of the Day verhaalt vol passie over zijn loopbaan en de vele Nederlanders die hij onderweg tegenkwam.
Onderscheiden door koningin Elizabeth (The Most Excellent Order of the British Empire), Engelse wetenschappers (stelden vast dat Motson twee keer zo snel, hard en gevarieerd kan praten als een normaal mens) en het tv-kijkende publiek (de routinier eindigt nog altijd steevast bovenaan in populariteitspolls) is Motson een icoon in het Engelse voetbal.
Op zijn zestiende zette Motson een eerste stap op de ladder met een aanstelling als loopjongen bij de Barnet Press Weekly Newspaper. Er hoefde maar íéts in het stadje boven Londen te gebeuren of hij stond er met zijn neus bovenop. Zijn werkveld was breed. 'Ik versloeg auto-ongelukken, bruiloften, begrafenissen en voetbalwedstrijden.' Die laatste categorie sprak hem het meest aan en na vier jaar besloot hij dat het tijd was te specialiseren: Motson wilde sportverslaggever worden. Via The Morning Telegraph kwam hij terecht bij de BBC.
Talent
'Mijn chef bij de krant mocht een regionaal sportprogrammaatje in elkaar draaien', vertelt Motson aan Voetbal International. 'Hij vroeg ons, zijn redacteuren, na het bezoeken van een wedstrijd naar de studio te komen om kort verslag uit te brengen.' Motson bleek zich aardig te kunnen redden met een microfoon. 'Ik weet nog dat een eindredacteur bij de krant tegen me zei: "John, ik hoorde zaterdag je verhaal op de radio en las daarnet wat je voor de krant hebt ingeleverd. Vooral doorgaan met dat omroepwerk!" Dat advies nam ik ter harte.'
Op 9 oktober 1971 klonk zijn stem voor het eerst bij op tv, tijdens Match of the Day. 'Mijn eerste wedstrijd was een uiterst vergeetbare 0-0 tussen Liverpool en Chelsea', herinnert Motson zich. 'Ik hield geen bijzonder goed gevoel over aan mijn debuut. De overgang van radio naar tv vond ik lastig. Ik was gewend te vertellen wie welke kant op trapte, hoeveel het stond en hoelang er was gespeeld. Nou, dat konden de mensen thuis zelf ook wel zien. Ik moest iets zien toe te voegen, maar wist niet wat.'
Met de jaren kwam de ervaring en ook het netwerk. Dat breidde hij almaar uit door talloze gesprekjes te voeren met trainers en spelers, onder wie ook veel Nederlanders. Motson gaat er eens even goed voor zitten. 'Te beginnen met Arnold Mühren en Frans Thijssen bij Ipswich Town. Dat was altijd een long-ball-team, totdat die twee kwamen en het hele concept van het spel veranderden. Vanaf dat moment ging Ipswich écht voetbal spelen. Nog zo'n geweldige Nederlander: Ron Vlaar!'
Concrete Ron
'Jazeker, Concrete Ron. Na het recente ontslag van Tim Sherwood bij Aston Villa begon iedereen over het vertrek van Christian Benteke en Fabian Delph. Ik zeg je: ze missen Ron Vlaar. Hij leidde die hele ploeg van achteruit, iets wat zijn opvolgers nog niet lukt.' Daarna komt Motson alsnog met de geijkte voorbeelden. De ongekende scoringsdrift van Ruud van Nistelrooy, de artistieke staaltjes van Dennis Bergkamp, de stofwolkdribbels van Marc Overmars... 'Elke keer als ergens een Nederlander opdook, wist je dat hij een kwaliteitsspeler zou zijn. Met hun techniek onderscheidden die jongens zich altijd van de gemiddelde Engelsman.'
Ook de komende tijd zal hij nog genoeg Nederlanders tegen het lijf lopen rondom de Engelse velden. Met de BBC bekijkt hij zijn toekomst als voetbalcommentator van jaar tot jaar. 'Als ik ooit het plezier in mijn werk verlies, is dat het moment om te stoppen. Maar die verschrikkelijke dag is nog niet voorbijgekomen. Nog altijd word ik verrast door het voetbal. Je weet vooraf nooit wat er gaat gebeuren, dat is het mooie aan de sport. Daarin schuilt de schoonheid van het commentaar geven: je moet omgaan met het onvoorspelbare.'
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login