Nederland-Engeland: alles is anders dan in 2009
Annemarie Postma en Mayke Wijnen volgen voor VI het EK voor Vrouwen op de voet. Zij wisselen elkaar af en houden een blog bij. Dit keer over de halve finale van donderdag tussen Nederland en Engeland (aftrap 20.45 uur).
Het duel Nederland-Engeland brengt de herinneringen terug naar 2009, het debuut van Oranje op een eindronde met de halvefinaleplaats als stunt. Ook toen was Engeland de tegenstander en werd de ploeg van Vera Pauw in de verlenging uitgeschakeld.
Het treffen tussen Nederland en Engeland in de halve finale is er vanavond één tussen de enige twee teams die dit EK alles wonnen. De ploeg van Mark Sampson overtuigde tegen Frankrijk (1-0) niet, maar maakt dit toernooi niettemin de meeste indruk van alle teams. In de eerste twee duels kwam het tot acht treffers, waar Jodie Taylor er vier van maakte.
Ook bij een ondermaatse partij zoals tegen Frankrijk staat er bij Engeland een sterk verdedigend blok achterin met Millie Bright en Steph Houghton. Aanvoerder Houghton is topverdiener bij Manchester City, met naar verluidt een salaris van een ton per jaar. Op de backpositie maakt de opkomende Lucy Bronze indruk, samen met middenvelder Jordan Nobbs van Arsenal. En dan loopt voorin ook nog Fran Kirby, in Engeland Little Messi genoemd. Chelsea betaalde twee jaar geleden tussen de 40.000 en 60.000 pond voor haar aan Reading, zeker destijds een unicum in het vrouwenvoetbal.
Sterkste punt van Engeland is naast een sterke defensie de effectiviteit van Taylor, die tegen Frankrijk één kans kreeg en meteen haar vijfde van het toernooi maakte. Zwakste punt bij Engeland is keeper Karen Bardsley, die zondag geblesseerd uitviel na één van haar druistige acties. Zij brak haar been en zal niet tegen Nederland in actie komen. Ook Jill Scott ontbreekt, zij is voor het duel met Nederland geschorst na haar tweede gele kaart dit toernooi.
Het was in 2009 haar doelpunt dat Nederland uit het toernooi knikkerde. In de laatste minuten van de verlenging kopte ze eindelijk raak nadat Oranje 120 minuten lang had tegengehouden. Vanavond zal het spelbeeld omgekeerd zijn als Nederland het spel wil maken tegen een afwachtend Engeland: een duel tussen twee ploegen die daarmee in hun kracht spelen. Oranje zal vooral in de omschakeling alert moeten zijn. Tegen een Engeland dat de linies dicht op elkaar houdt zal het in de aanval zeker moeten zorgen voor de aansluiting vanuit het middenveld.
Kortom: acht jaar na 2009 is alles anders bij Oranje. Veel speelsters konden de overstap naar een professionele competitie in het buitenland maken en duwden het spel bij de nationale ploeg naar een hoger niveau. Nederland leunt niet langer op de counter. Bondscoach Sarina Wiegman heeft een plan met haar ploeg: Oranje wil aanvallend spelen en wie de tegenstander ook is, er wordt uitgegaan van de eigen kracht.
Met de winst op Noorwegen, Denemarken en Zweden heeft het een duidelijke toon neergezet, maar bij die landen kan ook opgemerkt worden dat zij niet (meer) tot de absolute top worden gerekend. Dat wordt Engeland wel, met een competitie die bij het debuut van Nederland op een eindronde in 2009 al professioneel was ingericht.
Niet alle Engelse speelsters waren toen prof, dat zijn ze nu wel. De basis én de reserves. Daarin ligt vooralsnog het grote verschil met Nederland, waarbij nog niet alle spelers fullprof zijn. Het merendeel zette wel de stap in die richting, terwijl in 2009 alleen Manon Melis en Annemieke Kiesel-Griffioen net konden leven van het salaris dat ze bij respectievelijk LdB FC Malmö en FCR Duisburg verdienden. In aanloop naar het toernooi werden de speelsters dan ook voorgesteld en daarin werd standaard het woord beroep in het verhaal opgenomen: de internationals van Oranje waren gymlerares, werkten op de financiële administratie, waren studente fysiotherapie of politieagent. In de destijds twee jaar oude Eredivisie was er niet meer dan een onkostenvergoeding te verdienen.
Niet gek dat de ploeg van Vera Pauw zich in 2009 als een counterploeg presenteerde. Het leunde op de defensieve kracht met onder meer een uitblinkende Daphne Koster achterin. Op het middenveld buffelden recordinternational Kiesel-Griffioen (156 interlands), Anouk Hoogendijk en Kirsten van de Ven en bij balbezit moest de bal zo snel mogelijk naar de snelle Melis, Karin Stevens of Sylvia Smit. 'Het was niet altijd even mooi, maar wel effectief. Op het EK gaat het niet om de schoonheidsprijs', klonk het toen uit de mond van aanvaller Stevens.
De speelsters waren voor het eerst zichtbaar in de media. In aanloop naar de halve finale hingen ze met de radiostations aan de lijn om zich voor te stellen aan het publiek en de NOS vloog naar Finland om de halve finale live uit te zenden. Achthonderdduizend mensen hadden de beslissende strafschop van Anouk Hoogendijk tegen Frankrijk gezien. 'Nu moeten die straten nog oranje worden', zei Van de Ven destijds. Wat volgde was een harde lach van haar en haar teamgenoten: iedereen wist toen hoe onmogelijk dat was. Op de tribunes in Finland wisselde het aantal Oranje-supporters tussen tweehonderd en tachtig mensen.
Het vrouwenvoetbal leefde, voor even. Want het beklijfde niet voor het grote publiek: het voetbal was niet leuk genoeg en de Oranje-hype waaide over. En toch is destijds de basis gelegd voor het Oranje van nu.
Er lag een nieuwe standaard met het bereiken van een eindtoernooi en belangrijker: door het behalen van de A-status van NOC*NSF konden de speelsters voor het eerst meer tijd stoppen in hun sport, die tot dan toe nog bijzaak was geweest. 'Het is ongelooflijk, ik dacht dat ik na het bereiken van het EK nooit meer dit gevoel zou krijgen', sprak een trotse Vera Pauw dan ook na afloop van de gewonnen kwartfinale. Na het duel in de halve finale met Engeland was ze realistisch: 'We zijn hier heel snel volwassen geworden, maar aan een finale zijn we eigenlijk nog niet toe.'
Als Nederland vanavond tegen Engeland opnieuw verliest zal de reactie na afloop anders zijn. Nooit eerder was er bij Oranje zo'n onoverwinnelijk gevoel als dit toernooi. Wiegman proefde in aanloop naar het EK al een enorme drang bij haar speelsters om zich nu écht te meten met die top. Ze hadden het gevoel er niet langer voor onder te hoeven doen. Vanavond staat haar ploeg in die opdracht voor een test die dit toernooi nog niet groter was geweest: tegen Engeland speelt Oranje een finale in de halve finale.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login