Portret Mister Feyenoord Coen Moulijn, 1937-2011
Feyenoord-legende Coen Moulijn is niet meer. De ras-Rotterdammer overleed dinsdag aan de gevolgen van een herseninfarct. Een portret van de vermaarde linksbuiten.
De overlevering vertelt: geen oprechtere Feyenoorder dan Coen Moulijn, maar hij kwam origineel wel van Xerxes. De andere stelling: geen echtere linksbuiten dan Coen Moulijn, een man met het krijt aan de schoenen, maar hij trad wel als linksbinnen aan bij de stadionclub.
Coen Moulijn prijkte, bij een in 1999 samengestelde populariteitsverkiezing, op de hoogste plaats van belangrijkste Feyenoorders uit de historie. Mister Feyenoord speelde 487 competitiewedstrijden. Hij was de linksbuiten, zo luidde de volkswijsheid, die alleen door zijn aanwezigheid al tienduizenden mensen naar De Kuip trok.
Zijn acties aan de lijn waren befaamd. 'Als Coentje draait, draait Feyenoord', was een staande uitdrukking in de Maasstad. Coentje kon, zeker in zijn grote tijd, een wedstrijd in zijn eentje beslissen. Dan liep hij met 'die damespasjes' zomaar enkele spelers voorbij, was de herinnering van teamgenoot Willem van Hanegem.
'Moulijn heeft iets van Matthews, de Britse baltovenaar van weleer', was een constatering van Volkskrant-journalist Ben de Graaf. Hij was klein, 1 meter 72 en 62 kilo, maar in het veld was hij machtig. Hij deklasseerde tegenstanders die geen antwoord hadden op de passeerbeweging van Moulijn, 'acht van de tien keer buitenlangs.' Hij was niet overdreven snel, maar kwam altijd los van zijn back. 
In zijn beginjaren was Moulijn ongrijpbaar. Het waren zijn beste jaren. De buitenspeler, weggekaapt voor de neus van rivaal Sparta, gold als uniek. Zijn opkomst in het stadion was zeer apart. Alle spelers van Feyenoord liepen altijd keurig in een rijtje naar de middenstip, Coen niet. Hij kwam altijd als laatste uit de tunnel en huppelde een paar meter achter zijn maten aan. Hij had altijd een te grote broek aan en streek met de handen veelvuldig langs de elastieken band.
Die soms clowneske verschijning vertederde het Rotterdamse publiek. Het legioen brulde wanneer de tegenstander alleen maar boos keek naar de buitenspeler. Niemand mocht aan de kleine tovernaar komen. Later zakte Moulijn weg in prestatie en de daarmee samenhangende adoratie. Hij werd afhankelijker van zijn ploeggenoten en kreeg last van inzinkingen. Hij runde een modezaak, hij had een gehandicapte zoon en kreeg te veel aan zijn hoofd.
De linksbuiten, in 1955 voor 25 duizend gulden door Feyenoord aangekocht, bleef zijn voetballeven lang, zeventien seizoenen, in Rotterdam-Zuid. Zo kon hij vijf keer kampioen worden en Feyenoord zien uitgroeien tot de Europese grootmacht die in 1970 als eerste Nederlandse club de Europa Cup voor landskampioenen veroverde.
In het Nederlands elftal speelde hij in veertien jaar slechts 38 interlands (vier doelpunten). De uitverkiezingen kwamen volgens een grillig verloop tot stand. Zijn speelstijl - hij spaarde zijn krachten voor tien beslissende acties - werd vaak verward met wisselvalligheid. Bondscoaches twijfelden regelmatig aan de waarde van de pingelaar voor de nationale ploeg. 
Met zijn afnemende fitheid kreeg Moulijn begin jaren zeventig een zware periode te verwerken. In 1971 ontsnapte hij aan de dood toen zijn auto werd gegrepen door een rangeertrein. Een maand later speelde hij echter weer.
Daarna blesseerde hij de arm ernstig en ten slotte werd hij slachtoffer van een gemene grap. In april 1972 werd de roddel de wereld ingebracht dat Moulijn zelfmoord zou hebben gepleegd. De politie moest eraan te pas komen het gerucht te ontkrachten. Kort nadien zette de linksbuiten een punt achter zijn loopbaan. Hij kreeg nog één keer De Kuip vol, voor zijn benefietwedstrijd tegen Uruguay, en hield zich vervolgens full time bezig met zijn modezaak.
In zijn laatste jaren bekeek hij het eerste van Feyenoord vanuit een skybox van vriend Willem van 't Wout, met de fraaie benaming Het Ouwe Noorden.
Bron: De internationals, de historie van Oranje Foto's: VI Images