Stijn Vreven, een indiaan op oorlogspad
Voetbal is kunst. In een steeds verder geregisseerde wereld blijft gelukkig de verbeelding regelmatig aan de macht. Passie boven punten. VI gaat op zoek naar de parels. In deel 15: Stijn Vreven.
Kuipkoorts. Zowel bij de fans van FC Utrecht als die van Feyenoord staat 24 april met vuurrode letters op de kalender. Dan beginnen hun favorieten om 18.00 uur aan de finale om de KNVB-beker. Zoals gebruikelijk zullen veel schijnwerpers op Dirk Kuijt worden gericht. En de verhalen zullen komen over 2003. Toen de jonge Kuijt bij zijn afscheid van FC Utrecht zijn nieuwe werkgever, nota bene in eigen stadion, met 4-1 versloeg. Kuijt was toen ook al heilig bij de fans. Maar er was nóg een speler die ze destijds in de Domstad op handen droegen. En minstens zo populair was als de Katwijker.
Een Belg met lange haren, zo bruin dat het leek alsof hij onder de zonnebank sliep in plaats van in een bed. Ook hij nam destijds afscheid met de beker. De rechtsback had intens genoten van de entourage. ‘Ongelooflijk, dat publiek’, zei de zwaar geëmotioneerde Rode Duivel Stijn Vreven na afloop. ‘Ik heb nooit het gevoel gehad dat we een uitwedstrijd speelden.’ Hij was zó trots dat hij met FC Utrecht voor de derde keer op rij Europees voetbal had gehaald. Dat de spelers de beker aan de supporters konden schenken. En hij vertrok bijna tot zijn eigen verbazing naar 1. FC Kaiserslautern.