Tik, tak, tik, tak: droommachine van Pep nadert de perfectie

Ver weg van het Sportpark Olympiaplein in Oud Zuid gebeurde er in West Bromwich iets wat je ook rustig memorabel mag noemen. Scheidsrechter Mike Jones blies om 21.00 uur op zijn fluit voor de aftrap van het League Cup-duel tussen West Bromwich Albion en Manchester City. Gabriel Jesus schoot de bal vanaf de middenstip naar Yaya Touré en daarna begon de ploeg van manager Pep Guardiola aan een eeuwigdurende rondo. Voor het gevoel dan.

Claudio Bravo, Danilo, John Stones, Eliaquim Mangala, Fabian Delph, Touré, Ilkay Gündogan, Raheem Sterling, Bernardo Silva, Jesus en Leroy Sané kwamen allemaal meerdere keren in beeld. Op verschillende plekken namen de ze bal aan, keken in het rond en speelden die weer door naar een speler in hetzelfde shirt. Het had iets weg van een handbalwedstrijd waarbij de bal snel van links naar rechts bewoog in de zoektocht naar dat ene gaatje. Nota bene Mangala vond na twee minuten en vijftien seconden de opening op rechts bij Raheem Sterling die op zijn beurt Gündogan de opengevallen ruimte in het zestienmetergebied zag induiken en de voorzet gaf. Uit de rebound scoorde Sané. Op dat moment had nog geen enkele veldspeler van West Bromwich Albion de bal geraakt. Die eer was na iets meer dan drie minuten bij de aftrap weggelegd voor Hal Robson-Kanu.

In totaal ging de bal 52 keer rond voordat het eerste schot op doel werd gelost. Omdat Gündogan de bal recht op doelman Ben Foster schoot, werd de cursus passen en bewegen voor gevorderden net niet helemaal in stijl afgerond. Maar het was wel een intentieverklaring. Het doelpunt van Leroy Sané afgelopen woensdagavond staat symbool voor de droommachine die Pep Guardiola probeert te bouwen. Wie hem als voetballer aan de gang heeft gezien, genoten heeft van zijn Barcelona en opgelet heeft in zijn Bayern-periode zag in West Bromwich elementen terug van de dingen die hij in het voetbal belangrijk vindt. Bewegen, anticiperen, passen, nog meer bewegen, vooruitdenken en wachten op het moment dat je de tegenstander pijn kunt doen. Hij heeft de spelers om iets bijzonders te creëren. Kijk bijvoorbeeld hoe Sané en Jesus al dan niet bewust met hun loopacties de ruimte scheppen voor de inkomende Gündogan.

Je kunt je heel cynisch focussen op het geld dat Manchester City deze zomer opnieuw heeft uitgegeven. En zeggen dat elke trainer met deze ploeg van Feyenoord, Watford of Liverpool zou winnen. Maar dat is veel te makkelijk. Pep Guardiola is niet naar Engeland gekomen om even wat prijzen op te halen. Hij is naar Engeland gekomen om aan het dna van een club te sleutelen. Hij wil een elftal zien dat eenzelfde soort gevoel kan losmaken als zijn Barcelona tussen 2008 en 2012 of het Bayern München dat hij drie seizoenen onder zijn hoede had.

Negen maanden geleden gaf hij een zeldzaam inkijkje in zijn manier van voetbalbeleving. In gesprek met het Amerikaanse NBC Sports zei de Catalaan dit: 'De uitslag is een leeg iets. De uitslag is: ik ben de komende twee dagen tevreden. De meeste voldoening krijg ik als ik een bepaalde emotie voel. Vorig seizoen wonnen we van Crystal Palace en Burnley en voelde ik helemaal niets bij hoe het team had gespeeld. Ik was tevreden met het resultaat, niet met het spel. Als ik dat niet heb… Waarom ben ik dan hier? Waarom? Om prijzen te winnen? Ok, pak een prijs en dan de dag erna… Het hele proces, de weg ernaartoe, dát is belangrijk. Natuurlijk ben ik blij na een zege en drink ik een goed glas wijn. Toch ben ik altijd bezig met de volgende stap. Zo niet, dan hoeft het voor mij niet meer.'