De maker van het eigen doelpunt staart naar de grond. Hij overdenkt zijn opties. Het stadion kijkt toe, het kan elk moment gebeuren. Wat? Joost mag het weten. De kans bestaat dat hij zijn keeper gaat uitkafferen, want als die de bal gewoon in zijn handen had gehad, was hij niet in de verleiding gekomen om de bal letterlijk in de kruising – en figuurlijk: in zijn eigen kruis – te trappen. Mogelijk overweegt hij op ditzelfde moment de Emile Ratelband: ooit zag hij Ratelband live op tv tegen een glazen deur lopen. Vier keer achter elkaar. Volgens Ratelband kon je alles, als je er maar voldoende van overtuigd was dat je het kon. Emile gromde, en hijgde en ramde het glas, dat sterker bleek dan zijn wil. Vier keer. Daarna was hij beurs, en verlootte hij zonder blikken of blozen een seminar voor mensen die ook wilden leren hoe ze door een glazen deur konden lopen. Zo, overpeinst hij, ga je om met publieke vernedering. Je omhelst hem stevig, en smoort hem dan.
