Hoe de Premier League de mooiste, grootste en rijkste werd

Het is nu bijna niet meer voor te stellen. Lege stadions, een dramatisch imago en geen voetballer die naar Engeland wilde om er in de competitie te spelen. Eind jaren tachtig is de crisis in de bakermat van de voetbalsport compleet. Ruim een eeuw nadat de eerste pioniers tijdens de Industriële Revolutie waren begonnen met voetballen, is de vraag hoe diep de sport nog kan zinken.

Hooliganisme, Heizel, Hillsborough. De drie H’s staan symbool voor die donkere periode. Toeschouwersaantallen vallen als een baksteen, clubs zijn over het algemeen arm en kunnen zich maar weinig veroorloven. Ze zien de beste talenten vertrekken naar de rijkere competities in Italië, Frankrijk en Spanje. In de zomermaanden berichten de tabloids nauwelijks over voetbal, dat uit de sportkaternen wordt verdrongen door rugby en cricket.

Wie nog voor de lol onder politie-begeleiding de door grote hekken gedomineerde stadions bezoekt, wordt al bijna aangezien voor crimineel. Premier Margaret Thatcher ziet zich zelfs genoodzaakt om hoogwaardigheidsbekleders uit het voetbal naar Downing Street 10 te roepen voor crisisbe-sprekingen. The Iron Lady vraagt zich openlijk af hoe het verder moet na stadionrampen en veldslagen in de binnensteden. De baas van de Football Association (FA) weet het ook niet meer. ’Deze mensen zijn het probleem van onze maatschappij, we willen uw hooligans niet in onze sport, minister-president.’

Door het establishment wordt inmiddels volop neergekeken op The Beautiful Game en het is de vraag of het betaalde voetbal nog wel een toekomst heeft. Anno 2018 wordt deze periode alom beschouwd als historisch dieptepunt. De toestanden in de stadions zijn middeleeuws, clubs worden verbannen uit Europese toernooien en buitenlandse talenten zijn amper bereid om naar Engeland te komen. Ieder nadeel heeft zijn voordeel; de crisis biedt ook nieuwe mogelijkheden.