Woensdagmiddag, Zwolle. Op de kantoren van het MAC3PARK Stadion zijn zojuist kerstpakketten uitgedeeld. Als we aan het einde van de dag het stadion verlaten, heeft het merendeel van de werknemers de grote, zilveren doos nog niet aangeraakt. Van The most wonderful time of the year is geen sprake. ‘Zeg dat’, verzucht aanvoerder Bram van Polen. ‘Er heerst hier een grafstemming. En terecht ook.’
Zes uur eerder heeft John van ’t Schip afscheid genomen van de spelersgroep. Samen met technisch directeur Gerard Nijkamp heeft hij het woord genomen. Het is het directe gevolg van een nachtelijke vergadering na de 5-0 nederlaag tegen AZ. De volgende ochtend werd de trainer uitgenodigd voor een gesprek. Ontslag bleek onvermijdelijk.
Van ’t Schip maakt vervolgens een rondje langs het kantoorpersoneel. Hij lacht, schudt handen en knuffelt. De man die anderhalf jaar geleden als gentleman het MAC3PARK Stadion binnen kwam lopen, gaat ook als een gentleman weer naar buiten. Onder het Zwolse personeel wordt een klein traantje gelaten.
Niet in de kleedkamer. Geen speler die de polonaise inzet maar ook niemand die later op de avond uren met de trainer aan de telefoon zal hangen. De spelers spreken van een onhoudbare situatie. Van ’t Schip wordt getypeerd als een correcte en vriendelijke man, maar de resultaten spreken in zijn nadeel. In de voetballerij kun je dan van de ene op de andere dag je baan kwijt zijn. Kerst of niet.
Online gaat het alweer over vrijdag, de wedstrijd tegen VVV-Venlo. Over Gert Peter de Gunst die op de bank zal zitten en de vraag: wie volgt Van ’t Schip op. Jaap Stam of toch Erwin Koeman? Zo vluchtig is de voetballerij. Het liefst vergeten ze het rampjaar 2018 vandaag nog. Toch is het zinvol om terug te blikken op twaalf gitzwarte maanden in Overijssel. Stilstaan bij de problemen van PEC, de rol van Van ’t Schip maar ook die van de directie. Waar ging het fout? Hadden de huidige problemen voorkomen kunnen worden en wie treft eigenlijk schuld? Een analyse aan de hand van vijf cruciale momenten in 2018.