De kansloze deelname van Feyenoord aan de Champions League is de ultieme voedingsbodem voor een discussie over het verval van het Nederlandse voetbal. Het zou echter óók aanleiding moeten zijn voor een debat over de competitie, waarin de kloof tussen de elite en het toernooigruis almaar groeit.
Er was een tijd dat geen zenderbaas een belangrijk programma tegenover de Champions League durfde te programmeren. Wedstrijden van Nederlandse toppers tegen de beste clubs van Europa waren steevast dé publiekstrekkers van de avond. Dinsdag keken er echter slechts 1,1 miljoen mensen naar Manchester City – Feyenoord, eerder haalde het duel van de Rotterdammers met Shakhtar Donetsk nog lagere cijfers. Vorig seizoen scoorde het eveneens kansloos uitgeschakelde PSV maar net iets minder slecht.
Het is niet zo dat Nederlanders ineens massaal fan zijn geworden van Opsporing Verzocht, Hart in Aktie of Talenten zonder Centen (wat overigens een prachtig motto zou zijn voor de rol van Nederlandse clubs in Europa). Nee, de scherp dalende belangstelling voor de Champions League lijkt een direct gevolg van het gebrek aan spanning. Want toen PSV in het seizoen 2015/16 serieus meedeed in een poule met VfL Wolfsburg, Manchester United en CSKA Moskou en zelfs de knock-outfase haalde, scoorde het belangrijkste clubtoernooi van Europa ouderwets hoog.
De Champions League werd in 1992 opgericht als toernooi (de naam zegt het al) waarin de kampioenen van Europa zich met elkaar moeten meten. Alleen is het toernooi in niets meer wat zij ooit was. Wie de CL over een tijdspanne van twintig jaar analyseert, ziet dat de groepsfase is geëvolueerd tot een schijncompetitie. Een in zes shows uitgesplitste galavoorstelling waarin grootmachten hun spierballen tonen, de Messi’s en Ronaldo’s van deze wereld records tot duizelingwekkende hoogtes aanscherpen en de spanning ver te zoeken is is. De groepsfase van de Champions League is een formaliteit geworden. En het slechte nieuws: dat wordt alleen maar erger.
Gerelateerde artikelen