Het heftige verhaal van Ronald Graafland

Donderdagmiddag in Krimpen aan den IJssel. Snackbar Graafland als locatie van een heuse première. Geen rode loper, wel is verzekerd zijn van bitterballen op een première nog nooit zo’n vanzelfsprekendheid geweest.

Het levensverhaal van Excelsiors keeperstrainer Ronald Graafland wordt hier getoond aan een select gezelschap aanwezigen. Uiteraard is Mylène, de vrouw van Graafland, present. Moeder en zus zijn er ook en de oma van de voormalige doelman is een prominente gast. Er zijn mediavertegenwoordigers en er zijn mensen van Excelsior, van toen en nu. Herinneringen worden opgehaald, nietsvermoedende automobilisten hebben geen idee wat hier aan de hand is. Zij draaien zich een nekhernia bij het zien van de camera’s op de hoek van de Waalstraat. De film van Dirk Kuijt gaat in première op het Nederlands Filmfestival in Utrecht, de docu over Ronald Graafland in snackbar Graafland. Verschil moet er zijn. ‘Ik heb een mooie, lange loopbaan gehad met wat weinig wedstrijden’, kijkt Graafland terug. Maar hij heeft wel een docu. Openhartig vertelt hij zijn pakkende verhaal. ‘Ik ben altijd heel open, dus ik had er geen moeite mee dit allemaal te vertellen. Ik vind het erg mooi geworden.’

Als de technische staf van de Rotterdamse Eredivisionist is gearriveerd en Graafland de aanwezigen hoogstpersoonlijk heeft begroet, zoekt het gezelschap een plekje in de tot knus filmhuis omgedoopte snackbar. Als iedereen een plekje heeft gevonden, start de voorstelling. Je verwacht de Belgische journalist Paul Jambers als voice-over. Hij zou het op zijn eigen kenmerkende manier in onvervalst Vlaams kunnen zeggen. ‘Overdag traint hij keepers bij een profclub, ’s avonds bakt hij friet in de snackbar, achter de persoon Ronald Graafland gaat een verhaal schuil.’