In de voetballerij kennen we de sprookjes van Afrikaanse sterren als Didier Drogba, Victor Osimhen en Sadio Mané. Praktisch nooit horen we de verhalen van voetballers die naar Europa komen en volledig uit koers raken. Dit is het verhaal van de Nigeriaanse spits Chukwuemeka Livinus Okorie (25), wiens Europese droom meer weg heeft van een nachtmerrie.
Een tijdje terug sprak Voetbal International de Nederlandse trainer Ard Sluis, die jarenlang allerlei functies in het Nigeriaanse voetbal bekleedde. Hij vertelde over zijn bijzondere avonturen in het Afrikaanse land. Zo speelde hij een wedstrijd in Boko Haram-gebied, zag hij een speler slecht presteren vanwege zwarte magie en werd hij regelmatig geconfronteerd met de dood.
Off the record vertelde Sluis ook hoeveel Nigeriaanse spelers naar Europa trekken om hun voetbaldroom waar te maken, maar dat hun realiteit vaak schrijnend is. In plaats van voetballen in volle stadions worden ze vluchteling, slapen ze op straat, moeten ze het vaak doen met minimale salarissen en worden ze regelmatig opgelicht door zelfbenoemde zaakwaarnemers.
Sluis vertelde destijds het verhaal over een supergetalenteerde spits waar hij ooit mee had gewerkt. Een type Drogba, die alles in zich had om te slagen in het topvoetbal. Deze Chukwuemeka Livinus Okorie, die liefkozend Mimi wordt genoemd, waagde zes jaar geleden ook de oversteek naar Europa. Het werd een reis die hij zelf niet voor mogelijk had gehouden. In Servië kreeg hij geen salaris, in Duitsland belandde hij in een vluchtelingenkamp en in Portugal werd hij voor tweeduizend euro bestolen door een zaakwaarnemer.
Omdat Mimi inmiddels een verblijfsvergunning heeft in Portugal, wil hij graag zijn verhaal delen. Vooral omdat zijn persoonlijke reis de worsteling schetst waar veel Afrikaanse voetballers in het buitenland tegenaan lopen. De route om de nieuwe Drogba, Osimhen of Mané te worden, neemt onderweg vaak een compleet andere afslag.
Tenen
Mimi voegt zich op een woensdagmiddag in een driepersoonsvideogesprek met Sluis en Voetbal International. Er hangt een gouden kruisje aan zijn oor en hij heeft een open blik in zijn ogen. Hij belt vanuit Lissabon, waar hij een kamer deelt met een Nigeriaanse vriend. Hij werkte in eerste instantie als bouwvakker in Portugal. ‘Alleen, daar kreeg ik veel te veel fysieke klachten door. Aan mijn knieën, m’n enkels, overal. Daarom werk ik nu in een restaurant.’ Bij veel clubs mag hij niet meetrainen, omdat hij geen verzekering heeft of hij het geld niet heeft om zich in te schrijven. Daarom huurt hij in het weekeinde vaak met wat mensen een veldje af. Hij legt dan vijf euro in om te doen wat hij het allerliefst doet: doelpunten maken.
Als kleine jongen groeide Mimi op in de Nigeriaanse stad Awgu. Daar begon hij met voetballen op straat. ‘We gebruikten stenen als doelpalen’, vertelt hij. ‘Dan legden we een steen neer en vijf stappen verder kwam de volgende te liggen.’ Voetballen deed hij altijd op zijn blote voeten. Hij filmt zijn tenen. ‘Kijk naar mijn nagels, die zien er nog steeds slecht uit van het voetballen op die ondergrond. Vaak bedekten we harde voorwerpen op straat met zand. Daarna gingen we lekker voetballen.’
