De Nederlander die na een belletje van Seedorf de wereld over ging

Djokovic loopt in de gangen van een hotel in Adana als we hem bellen via een videogesprek. Hij is net wezen lunchen en is onderweg naar zijn kamer. ‘Ik moet wel uitkijken met het Turkse eten’, lacht hij. ‘Daar word je snel dik van, dus ik houd het vooral bij salades en pasta’s.’ Door zijn wilde loopbaan kan hij zich inmiddels op veel verschillende plekken op de wereld verstaanbaar maken. ‘Ik spreek acht talen. Ik probeer nu Turks onder de knie te krijgen, maar dat is nog niet zo makkelijk. Die tel ik nog niet mee, maar ik vrees dat het ‘m ook niet gaat worden.’

Op de vlucht

Het verhaal van Djokovic begint in het Kroatische Zagreb. Daar werd hij 32 jaar geleden geboren als kind van een Servische vader en een Kroatische moeder. Rond zijn vierde vluchtten zijn ouders vanwege de burgeroorlog naar Nederland. ‘Van oorlog blijven altijd wel wat dingen hangen’, zegt hij. ‘Ik zat in Zagreb niet midden in het gevecht, maar ik herinner me nog wel dat we soms enkele dagen moesten schuilen.’ De reden dat de ouders van Djokovic moesten vluchten, had vooral te maken met hun verschillende nationaliteit. ‘Tot 1990 was dat nooit een probleem, maar doordat de landen van elkaar wilden scheiden werd het lastiger. Daarom zijn uiteindelijk naar Nederland gegaan.’

Djokovic en zijn familie belandden via een vluchtelingencentrum uiteindelijk in een woning in Den Haag. Hij paste zich snel aan en bleek ook behoorlijk goed te kunnen voetballen. Via de amateurs van Haaglandia kwam hij in de jeugdopleidingen van ADO Den Haag, Excelsior en Sparta Rotterdam terecht, waar hij speelde in de lichting van Kevin Strootman en Nick Viergever. ‘Ik was geen topper in die generatie. Bij Strootman wist iedereen op zijn twaalfde al dat hij later zou gaan doorbreken. Dat was bij mij totaal niet het geval.’ Veel generatiegenoten debuteerden in het rood-wit, maar voor Djokovic zou het nooit tot een profwedstrijd in Nederland komen.