Als piepjonge speler draaide Shadrach Eghan moeiteloos mee met teamgenoten als Dusan Tadic, Quincy Promes en Hakim Ziyech. In de afgelopen vier jaar speelde de Ghanese middenvelder maar één officiële wedstrijd, op het vierde niveau van Zweden. ‘Zolang er leven is, is er hoop.’
De laatste tijd zag Eghan (28) zijn voormalige ploeggenoten schitteren in de Eredivisie, de Champions League en zelfs op het WK in Qatar. Hij gunt het ze allemaal met heel zijn hart, maar soms heeft hij het er even moeilijk mee. ‘Op sommige momenten is het heel zwaar om mijn oude vrienden op televisie te zien’, vertelt hij vanuit Amerika, waar hij momenteel op zoek is naar een nieuwe club. ‘Ik krijg dan ontzettend de drang om zelf weer te voetballen. Het is pijnlijk om te beseffen dat ik ook zo goed kan zijn.’
'Ik ben een mens, dus het is normaal om me af en toe even down te voelen'
Hij kreeg de afgelopen vier jaar genoeg teleurstellingen te verwerken. De Ghanees was regelmatig transfervrij, kreeg veel afwijzingen op stageverzoeken en een avontuur in Irak mislukte hopeloos. ‘Ik ben een mens, dus het is normaal om me af en toe even down te voelen’, zegt hij. Hij probeert zo kort mogelijk in de sombere gedachten te blijven hangen. ‘Gelukkig is mijn positiviteit altijd veel groter dan mijn negativiteit’, zegt hij met een glimlach. ‘Ik zal nooit klagen, omdat ik weet dat veel mensen niet dezelfde kansen hebben gehad als ik. Het is een voorrecht dat ik twee of drie keer per dag kan eten. Ik kan zelfs een toetje nemen als ik wil. Ik ben altijd dankbaar en wacht geduldig tot mijn tijd weer komt. Tough times never last. Tough man do.’
Hij doelt daarmee op het feit dat hij veel meer kansen heeft gehad vergeleken met veel andere mensen in Ghana. Eghan groeide op in het stadje Akosombo. Met zijn ouders en acht broers leefde hij op een boerderij. ‘Mijn vader was gek op dieren. We hadden van alles: kippen, eenden en koeien.’ Samen met zijn broers hielp hij al op jonge leeftijd op de boerderij. Zelf verzorgde hij de grascutters, een rattensoort die zestig centimeter groot en zeven kilo zwaar kan worden. Het vlees van de gigantische knaagdieren is een delicatesse in Ghana. ‘We waren als boeren niet rijk, maar we hadden wel iedere dag te eten.’
BlackBerry
De destijds nog kleinere Eghan bleek daarnaast ook behoorlijk veel talent in zijn voeten te hebben. Hij belandde in de Golden Boot Academy. Vanuit daar probeerde hij de overstap naar Europa te maken. Hij trainde mee bij verschillende clubs in Zweden, maar het was uiteindelijk FC Twente dat hem na verschillende proefperiodes definitief vastlegde. De jonge Ghanees belandde in verschillende gastgezinnen en keek in eerste instantie zijn ogen uit. ‘Ik was bijvoorbeeld verrast dat Nederlanders elkaar vaak drie kussen geven’, lacht hij. ‘In Ghana geven we vaak een hand of een knuffel. Ik dacht dan weleens: Waarom kus je mijn vriendin drie keer? Nee geintje, ik kon me snel aanpassen aan de cultuur.’
