In Balverliefd aandacht voor de gang van zaken achter de schermen van het voetbal en opvallende gebeurtenissen aan de rand van het veld. Deze week over de introductie van voetbal op de Marshalleilanden.
Saint Kitts en Nevis, Tuvalu, Vanuatu en San Marino. Allemaal hebben ze een eigen nationaal voetbalteam. Toch is er nog één eilandengroep midden in de Stille Oceaan waar dit niet het geval is: de Marshalleilanden.
Op de wereldkaart zijn de Marshalleilanden bijna niet te zien. Alleen met een beetje inzoomen zijn de kleine stipjes tussen Hawaï en Australië te vinden. Het land bestaat uit vijf eilanden, 29 atollen (ringvormige eilanden, ontstaan op koraal) en heeft zestigduizend inwoners. Toch heeft het nul voetbalgeschiedenis. Simpelweg omdat ze nooit een nationaal team hebben gehad.
Oh ja, er is nog één probleem. Met de huidige klimaatverandering is er een grote kans dat zeventig procent van de eilanden in 2050 onder water staat
De Marshalleilanden hebben zelfs nooit een officiële voetbalcompetitie gehad. Tot vorig jaar hadden ze ook nog geen enkel voetbalveld en was er een gigantisch tekort aan materialen, zoals ballen en voetbalschoenen. Bovendien zijn de Amerikaanse sporten als basketbal, softbal en honkbal vele malen populairder. Kort samengevat: op de Marshalleilanden heerst niet bepaald een voetbalcultuur.
Oh ja, er is nog één probleem. Met de huidige klimaatverandering is er een grote kans dat zeventig procent van de eilanden in 2050 onder water staat.
Engelsman
Toch heeft het land nu ambities om binnen tien jaar lid te worden van de FIFA en mee te doen aan internationale wedstrijden. Eén van de mannen achter deze vurige wens is de Engelsman Lloyd Owers (33). Hij is sinds afgelopen december de allereerste technisch directeur van de voetbalbond van het land in de Stille Oceaan.
Owers komt in beeld via een videogesprek en zit ver weg van de tropische stranden van de Marshalleilanden. Zijn haar en baard zijn vochtig. ‘Ik ben net even snel de hond wezen uitlaten en ben echt compleet doorweekt’, lacht hij vanuit het Engelse Oxfordshire, van waaruit hij het grootste deel van zijn werk doet. ‘Het weer is vreselijk hier. Al kan het op de Marshalleilanden ook behoorlijk omslaan, trouwens. Ik was er een keer op een zonnige dag. Tien minuten later stonden alle wegen blank.’
Owers vond het altijd al mooi om door het voetbal verschillende culturen te leren kennen. Zo werkte hij in het verleden vanuit de FA in landen als Canada, Amerika en Zweden. Hij heeft altijd verschillende jobs binnen de voetballerij gehad en schreef ondertussen voor een voetbalblog. Toevallig las de voetbalbaas van de Marshalleilanden, Shem Livai, regelmatig zijn artikelen. Ze kregen contact via WhatsApp en spraken elkaar vanwege het tijdsverschil van elf uur op de meest random momenten.
Hij is nu bijna een jaar de technisch baas van een land op dertienduizend kilometer van zijn woonplaats
Na een hoop appjes over en weer vroeg Livai op een bepaald moment of Owers het zag zitten om de technisch directeur van de voetbalbond te worden. Er was geen budget om hem fulltime aan te stellen, waardoor hij er ook nog een baan naast moest houden, maar toch greep de Engelsman het avontuur met beide handen aan.
Owers begint nu te lachen. Hij is nu bijna een jaar de technisch baas van een land op dertienduizend kilometer van zijn woonplaats. Hij zet de voetbalstructuur neer in een land, waar hij een paar maanden eerder nog nooit van had gehoord.
From scratch
Zijn eerste stap was om twee andere Britten aan boord te krijgen bij het project. Hij nam contact op met Justin Walley. Hij heeft een achtergrond als coach, werkte aan voetbalprojecten over de hele wereld en heeft daarnaast ook ervaring in de journalistiek. Hij was de uitgelezen man om de communicatiekant te managen. Matt Webb kwam erbij als commercieel directeur, om de marketing en sponsoring voor zijn rekening te nemen. Vanaf grote afstand ging het drietal aan de slag.
