Lieke Martens kondigde haar afscheid aan als international. De dubbele ontmoeting met Finland (vrijdag thuis, dinsdag uit) markeert het einde van een tijdperk. Het meisje dat droomde een topspeelster te zijn werd een rolmodel. Nu lonkt een ander leven. Het afscheidsverhaal met Lieke Martens.
Dat we het afscheidsverhaal met Lieke Martens zouden optekenen in de kantine van amateurclub DUNO in Doorwerth hadden we nooit voor mogelijk gehouden. Lieke Martens zelf ook niet trouwens. De Oranje Leeuwinnen streken neer in de idyllische bosrijke omgeving waar fietsend Nederland op mooie lentedagen de paden weet te vinden. In Zeist verzamelden de mannen en was er de bondsvergadering, de vrouwen van Andries Jonker en zijn staf weken uit.
Op maandagmiddag was de vaderlandse pers aanwezig om Martens te spreken. De vedette van Oranje kondigde vorige week plotseling aan een punt achter haar interlandloopbaan te zetten. Na de eerste training voor het tweeluik tegen Finland zou Martens langs de lijn – tussen de bomen – van het bijveld van DUNO haar besluit toelichten. Het werd de wat muf ruikende jaren tachtig-kantine van de Gelderse amateurclub vanwege de regen en het dreigende onweer. De geur van het amateurvoetbal kwam ons tegemoet. Niet in Parijs, niet in een duur hotel, niet in een perszaal in Zeist, maar in een kantine waar een shirt van local hero Purrel Fränkel aan de muur hing en waar herinneringen aan de historie van DUNO te bezichtigen waren.
Martens schoof aan nadat bondscoach Andries Jonker zijn visie had gegeven op het afscheid van de aanvalster (zie kader onderaan). Hij had lovende woorden over voor Martens. Tijd om de hoofdpersoon zelf te ondervragen over haar besluit. Ze nam de tijd, vertelde openhartig over haar gevoelens, leek soms emotioneel, maar was in alles rationeel. ‘Je moet altijd luisteren naar je gevoel’, gaf ze aan. Nog twee wedstrijden maakt ze deel uit van de selectie van de Oranje Leeuwinnen, de beslissende duels in juli is Martens er niet meer bij. ‘Dan lig ik ergens in de zon’, verklapte ze.
