Ik wil dat alles blijft. Bonnie St. Claire, pindakaas zonder nootjes, koffie zonder figuurtje in het melkschuim en De Kuip. Ik hou van oude stadions en het sentiment van oeroude supporters. Alleen daarom al moet De Kuip blijven.
Lezen jullie even mee, maatpakken met bruine schoentjes? Oortjes en ogen open, boys met geverfd haar. Even een uurtje niet met jullie aftershavehoofd vlak boven een amuse hangen, terwijl je uitrekent voor hoeveel een skybox in het nieuwe stadion kan worden verkocht. Even niet knokken voor een plaatsje aan het raam zodat je vanuit de het nieuwe Feyenoord-stadion kunt kijken hoe De Kuip wordt afgebroken.
De Kuip moet blijven, gewoon omdat Feyenoorders willen dat hij blijft. Zo makkelijk is het. Ik wil tot in de eeuwigheid mannen met verweerde koppen voor hun stadion zien staan en ze dan zien wijzen. ‘Kijk, daar zit ik al 58 jaar. Eerst zat ik naast mijn vader. Zijn laatste vier wedstrijden droeg hij een luier en toen ging hij dood. Nu zit er iemand anders naast me. Een gezellige vrouw. Ze neemt zelfgebakken brood mee. Als Feyenoord scoort, dan juichen we. Dan doet ze haar armen om me heen. Helaas scoort Feyenoord dit jaar heel weinig.’
Vermenigvuldig dit verhaal maar met twintigduizend. Heel Rotterdam en omstreken wordt bij elkaar gehouden door De Kuip. Door precies die ene plek waar gezamenlijk werd geleden en gejuicht. En nee, krijtstreepboys, dat vinden de supporters niet in een nieuw stadion. Dan kunnen jullie de naam van die wanstaltige bonk betonnen pathos zo mooi maken als je wilt, jullie weten het net zo goed als ik: je rukt Rotterdammers het hart uit hun lichaam. Als jullie je zin krijgen, lopen alle Rotterdammers er binnenkort bij als het beeld De Verwoeste Stad van Zadkine. De armen ten hemel, een gat midden in de borstkas waar het kloppend hart voor Feyenoord zat.
