Het is ons niet gelukt en we hebben er toch alles aan gedaan. We hebben gefaald. Week in, week uit hebben we zo ons best gedaan maar nu hij ons verlaat, moeten we machteloos erkennen: mislukt, niet voor elkaar gekregen, missie beëindigd. Dit is de keiharde waarheid: Kasper Dolberg heeft tijdens zijn verblijf in Nederland niet gelachen terwijl hij toch wist hoe belangrijk dat voor ons is.
In Nederland houden we van lachen om niets. Iemand zegt iets en ook als het helemaal niet grappig is, dan lachen we. Kijk drie minuten naar de programma’s Veronica Inside en De Eretribune en je snapt hoe Nederlanders over sport denken: als er maar gelachen wordt.
In ieder land worden voetbalwedstrijden uit de Spaanse competitie of belangrijke kwalificatiewedstrijden in de voorronden van de Champions League van commentaar voorzien door een echte commentator. Dat lijkt logisch. In Nederland doen we het anders en laten we dat doen door iemand met een leerachterstand en een manische behoefte aan lekker lachen.
Ik heb het geklokt een week geleden. Binnen vier minuten sprak Sierd de Vos de twee woordjes waar hij uiteindelijk zijn huur mee betaalt: KoekKoek. Ooit, jaren geleden, hebben daar meer dan vijf mensen om gelachen en nu is hij Meneer KoekKoek. Ook te huren voor in het circus. Makkelijk verdienen. Je komt op met een paar flapschoenen, je doet alsof je over een bal valt en dan roep je KoekKoek. Daar kan Sierd nog jaren mee vooruit en als dat ook niet lukt, kan hij altijd nog bij een vage nieuwe partij wat racistische grappen maken over Grieken of Spanjaarden.