Geen Feyenoorder die er nog aan wil worden herinnerd: het seizoen 2010/11. Jazeker, dat van de 10-0 tegen PSV, dieper is de club in een wedstrijd nooit gezonken, maar óók dat van de 3-1 revanchezege op de Eindhovenaren in de eigen Kuip. Én Ryo Miyaichi, de Japanse wonderjongen die de Rotterdamse pijn met een dribbel kon verzachten.
Hugo Borst werd afgelopen week op Twitter nog eens om de oren geslagen met een vergelijking die hij ooit maakte tussen de piepjonge Jeffrey Bruma en Franz Beckenbauer. Maar hetzelfde zou je met bijna alle zogenoemde voetbalkenners in Nederland kunnen doen vanwege de verwachtingen die ze bijna een decennium geleden uitspraken over Miyaichi. In slechts twaalf competitiewedstrijden had men al genoeg gezien: die achttienjarige was veel te goed voor de Eredivisie, had werkelijk alles wat de vleugelaanvaller van de toekomst in huis moest hebben. Het zou niet lang meer duren voordat hij een vaste waarde was in Arsène Wengers Arsenal, de club die hem voor een half jaar aan Feyenoord verhuurde.
Die achttienjarige was veel te goed voor de Eredivisie, had werkelijk alles wat de vleugelaanvaller van de toekomst in huis moest hebben
Hoe anders liep het pad dat Ryo Miyaichi uiteindelijk bewandelde. De drie goals en vijf assists die hij in dat korte tijdsbestek bij Feyenoord liet noteren, beslaan een groot deel van de totale waarde die hij tot dusver voor zijn clubs had. Hoewel hij nu dan toch een vaste stek heeft veroverd bij zijn huidige club FC Sankt Pauli, staat Miyaichi nog altijd maar op dertien goals en twaalf assists. En hij is inmiddels dus begonnen aan zijn tiende seizoen in het betaalde voetbal...
In aflevering 2 van de nieuwe VI PRO-rubriek Gevallen Talenten een portret van de Japanner die van start ging als een vuurpijl, maar aan de hemel nooit in duizend heldere sterren uiteenspatte.
Gerelateerde artikelen
