In januari ging VI op bezoek in Italië bij Hans Hateboer (24), die zijn Oranje-debuut maakte tegen Engeland. Hij wilde een avontuur en kreeg er één, bij Atalanta Bergamo in de Serie A. Over hoe in precies een jaar tijd alles veranderde in het leven van een nuchtere voetballer uit Groningen. ‘Ik geniet van de constatering dat ik het niveau aankan.’
Je had in De Kuip kunnen spelen, bij de kampioen, in de Champions League.
‘Feyenoord volgde me, dat weet ik. Mooie club, absoluut en die Champions League maakte het natuurlijk wel interessant. Maar dan nog, dat zijn zes wedstrijden, hè, en de rest van het seizoen zou er dan uitzien zoals al mijn seizoenen eruitzagen de laatste jaren. Ga je wéér naar Willem II, weer naar FC Utrecht. Ik kende het nu zo onderhand wel, al die stadions, steeds dezelfde tegenstanders, dezelfde jongens tegen wie je speelt. En wéér kunstgras. Ik had liever een avontuur dan een topclub.’
Was kunstgras een belangrijke reden om uit Nederland te vertrekken?
‘Het gaf niet de doorslag, maar ik vind het niet fijn erop te spelen. Ik ben wat groter dan gemiddeld, waarschijnlijk ook wat zwaarder, dus het wenden en keren op zo’n veld ging mij niet lekker af. Dat was een wereld van verschil op gras, waar me dat wel soepel lukt. Laat ik het zo zeggen: op kunstgras voelde ik me altijd een houten klaas. Na wedstrijden had ik ook altijd last van mijn onderrug, en zo. Overal pijntjes. En in Nederland speel je nogal vaak op die ondergrond die, vind ik, ook nog eens voordeel geeft aan clubs die er iedere dag op trainen. De bal rolt en stuit ook totaal anders. Nat kunstgras valt nog wel mee, dan kun je tenminste nog glijden, maar zodra het wat droger is... Ik heb meegemaakt dat dan mijn hele been open lag, brandwonden, van die korrels die je er met een pincet moest zien uit te peuteren. Ik was er wel klaar mee, maar niet alleen met kunstgras. Mijn gevoel lag simpelweg niet meer in Nederland. Ik wilde een avontuur, de grens over, nieuwe dingen meemaken, andere clubs, ander leven.’