Het spectaculaire weerzien tussen Erik ten Hag en Hakim Ziyech

Het Rams Park in Istanbul, even na half elf in de avond. De regen komt, zoals de hele dag, met bakken uit de hemel, als doelman Fernando Muslera Hakim Ziyech een duw in de rug geeft. De Marokkaan wordt door zijn ploeggenoten vooruit gestuurd richting de fanatieke aanhang. De ultieme verering volgt. Vijftigduizend uitzinnige Turken schreeuwen luidkeels de naam van de technicus uit Dronten. Ziyech lacht, zwaait en klapt terug, waarna hij richting de zijkant van het veld loopt en een glazen trofee in zijn handen krijgt gedrukt. Het is de prijs voor Man van de Wedstrijd en het tastbare slotstuk van een even bijzondere als krankzinnige avond in de Turkse voetbalhoofdstad.

Geluk

Een avond waarop het pure voetbal zegeviert. Galatasaray en Manchester United zorgen voor een wedstrijd waarbij het laatste fluitsignaal als een teleurstelling voelt. Een adembenemend schouwspel dat nog uren had mogen duren en waarbij elke kijker zich waant in een emotionele achtbaan. De Engelsen spelen bij vlagen uitstekend combinatiespel, vinden vaak de vrije man en creëren, mede ingegeven door de grote ruimtes op het veld, de ene na de andere kans. De thuisclub speelt, zoals altijd fanatiek opgezweept door de imponerende aanhang, technisch en aanvallend voetbal, rent geregeld met zijn allen zonder nadenken naar voren, maar toont ook de individuele klasse.

Het resultaat is een 3-3 gelijkspel, met Galatasaray als morele winnaar. De Turken poetsen een 0-2 en een 1-3 achterstand weg, en slaan de aanval van United op de tweede plek in de groep vakkundig af. Met Hakim Ziyech als grote man.

De dertigjarige Marokkaan zweeft, dartelt en strooit op het kletsnatte veld, op een manier zoals hij in Amsterdam nog op het netvlies staat. Met twee rake vrije trappen en een afgemeten assist koppelt hij die schwung aan rendement en is daarmee van onschatbare waarde voor Galatasaray. ‘Het ging wel lekker hè?’, is de retorische vraag, als we hem na afloop treffen. Waarna hij ons begeleidt naar een van de spaarzame rustige plekjes in het stadion. Ziyech is nog altijd Ziyech. Hij oogt totaal ontspannen, met zijn kenmerkende nonchalante houding. Alsof hij zojuist geen glansrol had te midden van vijftigduizend emotionele Turken in de Champions League, maar gewoon lekker heeft gebald met vrienden op een pleintje in Dronten. ‘Ik heb plezier, ik geniet weer van het voetbal.’