Zeven jaar trok hij met zijn trainersdiploma op zak over de wereld. Nu is John van ’t Schip (53) neergestreken in Zwolle. Een gesprek over het strand van Mexico, zijn voetbalvader, de ambities van PEC en de inhaalslag van het Nederlandse voetbal. ‘We moeten meer openstaan voor invloeden van buitenaf.’
Er is altijd wel een oud-speler met een mooie anekdote over Johan Cruijff
Hij wijst naar fotowand. In de Zwolse perskamer stikt het van de zwart-witte prenten. Op één daarvan herkent John van ’t Schip een jongere versie van zichzelf. Het moet bij het afscheid van Piet Schrijvers zijn geweest. De Beer van de Meer wordt op de schouders genomen door enkele medespelers. ‘Daar. Aan de linkerkant. Daar sta ik’, vertelt de nieuwe hoofdtrainer van PEC Zwolle. Toch ging het om een andere foto. Zijn rechterwijsvinger stopt bij een plaat waarop we Johan Cruijff ontwaren. Afgetraind, sierlijk, dansend met de bal aan zijn voeten. ‘Dat bedoel ik dus. Johan zie ik nog dagelijks. Er is altijd wel een oud-speler met een mooie anekdote. Of desnoods een foto of een actie die aan hem doet terugdenken. Johan kom je, zeker als je in de voetballerij werkt, altijd wel ergens tegen. En mijn eigen vader? Die is nog dagelijks bij me.’
Het gesprek ging lange tijd over zijn trainers-avonturen. De in Canada geboren voormalige international kan uren vertellen over de opkomst van het Australische Melbourne en de voetbalgekte bij het Mexicaanse Guadalajara. Als een mens rijk wordt door zijn of haar ervaringen, dan is de voormalig rechtsbuiten een meer dan vermogend man. Toch kreeg ook hij te maken met de donkere kant van het leven. Eerst overleed Johan Cruijff, die hij nog altijd liefkozend zijn voetbalvader noemt. Begin dit jaar volgde zijn vader Joop, die na een lang ziekbed overleed. In minder dan twaalf maanden verloor Van ’t Schip twee vaders.
Je zat in Australië en kreeg uitgerekend op je verjaardag een telefoontje dat je vader niet lang meer te leven had. Diezelfde week vloog je terug naar Amsterdam.
‘Dat is een van de beste beslissingen die ik ooit heb genomen. Ik heb direct mijn contract ingeleverd. Mijn vader had kanker. Volgens de artsen had hij eind december nog enkele maanden te leven. Het waren uiteindelijk maar twee weken. Mijn vader had het al voorspeld. Aan de telefoon had hij al gezegd dat het niet lang meer zou duren. Vervolgens zijn we direct vertrokken. Een goede keuze. We hebben elkaar dagelijks gezien en op een mooie manier afscheid kunnen nemen. Nu ligt de focus vooral op mijn moeder, die in zekere zin toch is achtergebleven. Gelukkig gaat het goed met haar. En mijn vader? Die heb ik een mooi plekkie kunnen geven. Die is dagelijks bij me.’
Een half jaar eerder verloor je ook al je voetbalvader.