Het bemachtigen van de landstitel lijkt voor Borussia Dortmund nog slechts een kwestie van tijd. Maar, zo heeft 19 mei 2001 wel bewezen: zelfs als Bayern München dood en begraven is, kun je nog van ze verliezen. Vraag het de mensen in Gelsenkirchen maar die nog altijd badend in het zweet wakker kunnen schrikken. Vraag het Huub Stevens, die op die voorjaarsdag het hoogtepunt in zijn trainerscarrière dacht te beleven.
Het werd het absolute dieptepunt. Net als de 65 duizend anderen in het toenmalige Parkstadion kroop het kippenvel vier minuten lang over zijn hele lichaam. Kon hij zo in vreugdetranen uitbarsten. Tot Bayern uit de dood opstond en Schalke alsnog zijn eerste landskampioenschap in 43 jaar afhandig maakte. In zijn biografie Nooit opgeven sprak Stevens uitvoerig over zijn gevoelens van toen met schrijver en wijlen VI-boegbeeld Bert Nederlof. Destijds was het een voorpublicatie van het boek, op deze zaterdag dat Schalke's aartsrivaal Borussia Dortmund de Duitse titel niet meer lijkt te kunnen ontgaan bieden we het u opnieuw aan.
DANSEN OP EEN VULKAAN
'Het eind van het seizoen 2000/01 in de Bundesliga was razend spannend', herinnert Stevens zich. 'Met nog twee speelronden voor de boeg hadden Bayern München en wij allebei 59 punten. Op de voorlaatste speeldag verloren wij in de laatste minuut met 1-0 bij Stuttgart en Bayern won thuis in de laatste minuut met 2-1 van Kaiserslautern. Iedereen dacht dus dat het kampioenschap beslist was. Bayern had in de laatste wedstrijd, uit tegen Hamburger SV, genoeg aan een gelijkspel. Bij een gelijke eindstand qua punten zou Schalke kampioen zijn, want wij hadden een beter doelsaldo.'
'Overal hoorde je geroezemoes in ons stadion: HSV staat voor, HSV staat voor…'
'Wij speelden de laatste wedstrijd thuis tegen Unterhaching en kwamen met 0-2 en 1-3 achter. We speelden niet best, maar door het scoreverloop was het toch een fantastische wedstrijd. De spanning en de druk bij ons waren enorm. In de zeventigste minuut was het 2-3, en we kwamen tegen het eind toch nog met 5-3 voor. Dat was vooral te danken aan Ebbe Sand, die fantastisch speelde.'
'Toen hoorden we plotseling dat HSV tegen Bayern op 1-0 was gekomen in de negentigste minuut. Overal hoorde je geroezemoes in ons stadion: HSV staat voor, HSV staat voor…'
