Eindelijk stond Nicolai Jørgensen afgelopen zondag weer aan de aftrap in de Eredivisie, uitgerekend voor de topper tegen Ajax. Negentig minuten later beende hij woedend van het veld in De Kuip. ‘Kansen moet je benutten. Ik heb dat niet gedaan, dus heb ik gefaald.’
De zomer meanderde nog na, de lucht was weer zwanger van verwachtingen, toen iedereen kon lachen om de manier waarop Jean-Paul Boëtius en Michiel Kramer samen besloten dat de eerste de strafschop mocht nemen. Wat maakte het ook uit? Het stond toch al 4-0 tegen Willem II. Niemand die het zich toen kon voorstellen dat de 5-0 van Boëtius, om 14.05 uur op zondag 27 augustus, zo lang het laatste competitiedoelpunt zou blijven in de eigen Kuip. Zoals ook niemand veel aandacht schonk aan de vroege wissel van Nicolai Jørgensen, die wat last scheen te hebben van pijntjes. De Deen reisde vervolgens af naar zijn nationale elftal, speelde daar twee zware wedstrijden en zakte bij de eerste de beste competitiewedstrijd terug bij Feyenoord, uit tegen Heracles Almelo, door zijn hoeven.
Vanaf dat moment is de prestatiecurve van Feyenoord gezakt als de zon in de tropen. Razendsnel. Eén, twee, drie, vier, vijf nederlagen. Het clean sheet achterin werd vervangen door het ene na het andere clean sheet voorin. Jørgensen werd bijkans gek op de tribune vanwaar hij zijn teamgenoten telkens ten onder zag gaan. Zijn vrouw Theresa verzuchtte dat haar vent zich de hele maand gedroeg alsof hij ongesteld was. Het zal afgelopen zondagavond ook niet echt gezellig zijn geweest in het appartement dat de twee bewonen naast Hotel New York. Want zijn eerste hele wedstrijd sinds tijden liep uit op een persoonlijk drama.