Hij ziet er op het eerste oog niet zo uit, maar Wayne Rooney (31) is een romanticus. Omdat hij per se wilde dat zijn drie zoons hem live in het blauwe shirt zien voetballen, keerde de aanvaller terug bij Everton. En dus vloog hij vorige week over de Twentse dreven. Als een attractie op zich.
Verstoord kijkt het vakantievolk op. Met dof geronk scheert een vliegtuig over de boomtoppen van het Twentse coulissenlandschap. De kano’s in de Dinkel schommelen vervaarlijk op en neer. Vliegveld Twenthe is al bijna tien jaar gesloten, maar toch heeft de machine het landingsgestel uitgeklapt en de daling ingezet. Dat kan dus duiden op een noodgeval. Of uitzonderlijk en hoog bezoek.
Het laatste is het geval. Op de glijvlucht van de doorluchtigheid maakt charter ENZ750 contact met Nederlandse bodem. Het duurt maar even of King Koeman schrijdt naar buiten, al drie jaar lang een prominente Nederlandse trainer in de Premier League. In zijn kielzog een scala aan landgenoten die allemaal in dienst zijn bij Everton FC, dat voor een trainingskamp is neergestreken in Nederland. Broer Erwin natuurlijk, tevens zijn assistent. Patrick Lodewijks, zijn keeperstrainer. Jan Kluitenberg, zijn fysieke coach. Doelman Maarten Stekelenburg en aankoop Davy Klaassen zijn erbij en ook Cuco Martina, de laatste nieuwkomer. De 27-jarige verdediger was al een speler van Ronald Koeman bij Southampton en tekende eerder op die maandag een driejarig contract bij Everton.
En dan is er nog die Engelsman, die er in niets bijzonder uitziet. Middellang, tikje geblokt onder de blauwe polo, gegroefd gelaat, met de oren wat haaks op het gezicht en een rossige gloed over de wijkende haarlijn. Een Backstreet Boy van net in de dertig, zoals je die op elk moment van de dag tegen kunt komen in de straten van Liverpool, Manchester of whatever. Het is Wayne Rooney, wel degelijk bijzonder. Goed voor vijftien jaar slopend Engels profvoetbal en zestien prijzen. Voor 460 wedstrijden in de Premier League en 198 doelpunten. Voor 119 caps en 53 goals voor Engeland, en misschien nog wel meer.
Goed ook voor een half leven lang loeiende krantenkoppen. Als je meer dan een decennia voetballer bent van Manchester United en ook nog eens aanvoerder bent geweest, dan word je ongevraagd geslagen tot celebrity. En permanent achtervolgd door hele, halve en verzonnen waarheden, het liefst gekruid met een vleugje seks of een toefje drank. In mei bijvoorbeeld kwijlden de tabloids bij het bericht dat Rooney in twee uur tijd ruim een half miljoen euro had vergokt in het casino. In november brulden de kranten dat hij tijdens een bruiloft de piano had mishandeld. In kennelijke staat en bepaald niet uitgenodigd door het bruidspaar. En een half jaar daarvoor was er ook al iets misgegaan. Op social media mengde de voetballer zich enthousiast in de dialoog over de festiviteitenrond St. Patrick’s Day, de nationale feestdag van Ierland. Rooney schroomde niet om bij zijn berichten de vlag van Ivoorkust te plaatsen.
Attractie
Wayne Mark Rooney dus. Een attractie op zich. Eigenlijk een één-persoonscircus. Als jongetje wilde hij bokser worden, nu is hij 31 jaar en een van de meest besproken voetballers van Engeland. Zeker sinds 2011, toen hij een transferwens uitte die de voetbalwereld op zijn grondvesten deed schudden. De vedette van Manchester United wilde eigenlijk wel graag naar de gehate erf-rivalen van Manchester City, zo verkondigde hij in diezelfde tabloids. En nee, het was geen grap. Die Rooney dus. Binnen en buiten de lijnen goed voor beroering. Waar hij ook gaat of staat, altijd zit er pers in zijn gevolg.