‘Er zijn momenten in je leven dat je je niet hoeft te schamen voor je emoties.’ Een kleine acht maanden voordat het Nederlands elftal met de Europese titel zijn eerste en enige hoofdprijs zou veroveren, stond de voorzitter betaald voetbal van de KNVB bijkans te huilen. In De Kuip was zojuist een bom gevallen. Oranje bevond zich op een absoluut dieptepunt, terwijl in Griekenland stiekem al wat handen de lucht in gingen.
Sinds 1980 was Nederland niet meer van de partij geweest op een eindronde, maar de doorbraak van het ene na het andere megatalent bood goede hoop dat het lange lijden spoedig voorbij zou zijn. Hans van Breukelen (1980), Frank Rijkaard, Ruud Gullit, Wim Kieft (allen in 1981), Gerald Vanenburg, René van der Gijp, Jan Wouters (1982), Ronald en Erwin Koeman, Marco van Basten (1983), John van ’t Schip en John Bosman (1986) gaven een enorme boost aan het vaderlandse voetbal en ook Oranje. Maar net als in 1984, toen een plotse monsterzege van Spanje de route naar het EK versperde, en in 1986, toen een domme rode kaart van Kieft tegen België het Nederlands elftal noodlottig werd, leek het ook ditmaal nog net mis te gaan.
'Het voetbal gaat naar de knoppen', zegt Rinus Michels. 'Ons vak staat op het spel', zucht Johan Cruijff. 'Straks ga ik maar weer straten maken', lacht Rinus Israël als een boer met kiespijn
Op de dag dat het Nederlands elftal in Athene overeind moet zien te blijven in een Griekse heksenketel, gaan we 36 jaar terug in de tijd. Naar een aantal inktzwarte maanden waarop supportersgeweld het Nederlandse voetbal ook al in een verstikkende houdgreep had. En de Grieken daarvan zomaar hadden kunnen profiteren. Maar net zo snel kwam de zon weer op en verscheen dat magnifieke jaar 1988 aan de einder.
