Het zijn de jaren dat Johan Derksen zijn pen nog weleens in azijn doopt voordat hij begint aan zijn even befaamde als gevreesde column. Maar in VI nummer 28 van 1998 kan ook de latere hoofdredacteur zijn enthousiasme over de 2-1 zege op Argentinië niet verbergen, glijdt een vinger vergenoegd langs zijn snor en stapelt hij superlatief op superlatief over het Oranje van Guus Hiddink.
‘In 1974 beschikte Nederland over het beste Oranje aller tijden’, tikt Derksen op. ‘Vier jaar later was het zonder Johan Cruijff en Willem van Hanegem al een stuk minder. In 1988 beschikte Oranje dankzij Marco van Basten, Ruud Gullit, Ronald Koeman, Frank Rijkaard en Jan Wouters opnieuw over een ijzersterk elftal. Het huidige Oranje parasiteert niet op een paar uitzonderlijke talenten, Nederland beschikt in 1998 over de beste selectie.’ Ofwel: ‘Guus Hiddink beschikt als enige op het WK over een surplus aan topvoetballers. Hij heeft een luxeprobleem, schorsingen en blessures deren hem niet, hij mag zelfs fouten maken, want met deze groep spelers kan Oranje niet kapot.’
'Na de generaties van ’74 en ’88 heeft die van ’98 nu al een plaats in de herinnering veroverd. Met opnieuw eigenzinnigheid en zelfbewustheid als voornaamste handelsmerken'
Terwijl het lot van de nationale trots toch aan een zijden draad had gehangen in de kwartfinale van het WK 1998. De Argentijnen, met Gabriel Batistuta, Juan Sebastián Verón, Javier Zanetti en Diego Simeone als boegbeelden, vochten zich binnen de kortste keren terug van een vroege achterstand en kwamen een kwartier voor tijd ook nog met elf tegen tien te staan. Arthur Numan liep namelijk een tweede gele en dus rode kaart op. De uitgekookte Daniel Passarella, de bondscoach die Nederland in 1978 ook al eens als verdediger op de knieën had gedwongen, glimlachte tevreden.
Maar pakweg tien minuten later was niet van Buenos Aires tot Ushuaia een oorverdovend gejuich te horen, maar van Boerenhol tot Roodeschool.
We reizen 25 jaar terug in de tijd, naar 4 juli 1998, de dag dat Nederland de goden dankt voor een aangenaaide rode kaart, een van zijn mooiste voetbalvictories ooit viert en heilig gelooft in een eerste wereldtitel. Inclusief Johan Derksen dus.
