Zakaria Labyad verstaat de kunst van het provoceren

Soms is het net alsof ze zijn verbale uitbarsting nog horen echoën, op trainingscomplex De Herdgang. Het domein van de Van Kemenaadjes, van de familiaire warmte. De plek waar de stilte eigenlijk nooit verstoord wordt, behalve dan door wat wuivende bomen of door het getik van de lepeltjes in de bakskes koffie. Hoe anders is dat in het voorjaar van 2012. Dan waait over dat anders zo rustieke terrein van PSV een boze woordenstorm. ‘En dat noemt zich technisch manager’, schampert Zakaria Labyad, doelend op Marcel Brands met wie hij in de clinch ligt over zijn aanstaande transfer naar Sporting Lissabon. ‘Voor mij is hij niet meer dan een conciërge.’

Die 12de mei is, zou later blijken, om twee redenen een bijzondere dag. Voor de Brabantse topclub omdat die datum het einde markeert van de periode van hét talent uit de eigen opleiding, aan wie tot dan toe de sportieve toekomst wordt opgehangen. En voor de Nederlandse Marokkaan zelf omdat die dag het begin zou vormen van een carrière die nooit echt van de grond wilde komen, oprispingen bij Vitesse daargelaten.

Vandaar dat nu, ruim vijf jaar later, opgetogen reacties klinken nu Labyad bij FC Utrecht zijn oude PSV-vorm lijkt te benaderen. Van hemzelf, vanzelfsprekend. Van trainer Erik ten Hag, die hem als bepalende pion beschouwt in de ploeg die het de topdrie lastig moet gaan maken. En zelfs vanuit Eindhoven volgen ze zijn optredens met enige trots. ‘Goed om te zien dat Zakka nu weer laat zien waarom we altijd zo’n vertrouwen in hem hebben gehad’, zegt hoofd jeugdscouting Rini de Groot. ‘Een absolute winnaar is hij met een geweldige techniek. Hopelijk houdt hij dit nu vast’.

Dat laatste lijkt de grootste vraag. Want: is het goede spel van Labyad in Galgenwaard niet gewoon een korte opleving? Of gaat hij er daadwerkelijk zijn belofte van superspeler inlossen?