Als Jeremy Bokila (33) in het Koning Willem II Stadion over zijn eigen carrière praat, is de verbazing soms van zijn gezicht af te lezen. Regelmatig klinkt zijn lach hard door de ruimte als hij de ene na de andere bijzondere anekdote op tafel gooit. Bokila is vanaf dit seizoen wekelijks in het shirt van de Tilburgers te bewonderen. Na een afwezigheid van tien seizoenen is de opperbaas van alle avonturiers weer thuis.
De in Congo geboren spits heeft een kleurrijke loopbaan achter de rug. In Nederland droeg hij het shirt van AGOVV Apeldoorn en Sparta Rotterdam,, waarna hij begon aan een ongelooflijke reis. Bokila speelde voor veertien clubs in acht verschillende landen, waaronder China, Qatar, Turkije en Amerika. Hij voetbalde zelfs een tijdje voor Terek Grozny in de Russische deelrepubliek Tsjetsjenië. Daar maakte hij clubpresident Ramzan Kadyrov van dichtbij mee, die als brute dictator allesbehalve een ongeschonden blazoen heeft.
Welkom in de chaotische reis van één van de grootste avonturiers van Nederland.
‘Ik zal het nooit meer vergeten dat ik in mijn tijd bij Terek Grozny de avond voor de wedstrijd in het hotel zat. Ik keek uit het raam en zag en hoorde in de verte de geweerschoten. Ik zag daar met eigen ogen hoe een gebouw werd gebombardeerd. Ik dacht bij mezelf: Waar ben ik nu weer beland? Ik heb in mijn carrière dingen meegemaakt waarvan ik soms denk: Was dit het allemaal waard?’
‘Na mijn periodes bij AGOVV, Zulte Waregem en Sparta kwam in 2012 mijn eerste échte buitenlandse avontuur op mijn pad. De club Petrolul Ploiești wilde me hebben en in eerste instantie moest ik zoeken waar Roemenië precies lag. Niemand reageerde echt enthousiast op de interesse van die club. Mijn vader vroeg me: “Dit ga je toch niet echt doen?” Ik had zoiets van: voetbal blijft voetbal, waar op de wereld je ook bent. Ik ben er toch voor gegaan en het zou zeker niet mijn laatste avontuur worden.’
‘In Roemenië waren ze vaak te laat met betalen en was het af en toe echt doorbijten. Toch lukte het me om snel een basisplaats te veroveren. Ik scoorde veel en maakte niet veel later ook mijn debuut voor de nationale ploeg van Congo. Na dat lekkere seizoen was er veel interesse van mooie clubs. Ik ben op stage geweest bij Crystal Palace en Bolton Wanderers. Ze wilden me allebei vastleggen, maar boden me beiden een jeugdcontract aan. Dat zag ik totaal niet zitten, waarna er ineens een aanbieding van de Russische club Terek Grozy op tafel kwam. Daar hadden ze een veel groter budget en na de onderhandelingen in Moskou besloot ik ervoor te gaan.’
‘Ik kwam in een compleet andere wereld terecht. De club speelde zijn wedstrijden in Grozny, maar we woonden en trainden in een klein dorpje zo’n twee uur verderop. Het was een plek waar ik eigenlijk nog niet dood gevonden wil worden. Het was compleet uitgestorven, maar gelukkig zat ik er samen met Ismaïl Aissati. Op een vrije dag gingen we vaak naar Moskou om te shoppen en de stad te ontdekken. De rest van de tijd zaten we in dat dorpje, waar letterlijk niets te doen was.’
‘Op vrijdag vertrokken we vaak voor onze wedstrijden naar Grozny. Het was geen fijne plek om te zijn en op iedere straathoek zag ik een paar soldaten met geweren staan. Ramzan Kadyrov was de clubpresident en kwam op een dag met zeven bewakers binnen bij een meeting. Die bewakers waren van die grote vechtsporttypes, die allemaal een geweer bij zich droegen. Ik was er net, maar de club had vijf wedstrijden op rij verloren. Kadyrov zei toen: “Als jullie blijven verliezen, krijgen alleen de nieuwelingen nog hun salaris.” Hij vroeg nog: “Waarom presteren jullie zo slecht? Komen jullie iets tekort?” Niemand durfde ook maar iets te zeggen.’
'Een teamgenoot van me was jarig en had twee keer gescoord. Kadyrov kwam toen in de kleedkamer met een sleutel van de nieuwste Mercedes in zijn hand'
