Sergio Ramos, van jongs af aan voorop in de strijd

Eén wereldtitel, twee Champions League-zeges, twee Europese titels en drie keer kampioen van Spanje. De basis voor het succes van Sergio Ramos is gelegd in Andalusië, waar hij in het plaatsje Camas opgroeit. Als kind koestert de Spanjaard twee dromen. Hij wil het ver schoppen als stierenvechter of als profvoetballer. Als moeder Francisca zich ermee gaat bemoeien, is de keuze snel gemaakt.

Na lang aandringen neemt René Ramos zijn dan zesjarige broertje mee naar Camas juniors. Sergio loopt met een bal te pielen naast het veld waar zijn broer aan het trainen is. De jeugdtrainer roept René bij zich. 'Wat doet je broertje daar, voetbalt hij al? Zeg hem dat hij bij de achtjarigen gaat spelen.' De jonge Ramos krijgt de papieren van een achtjarige voetballer die net gestopt is, want eigenlijk is hij te jong om lid te worden. De verdediger speelt zijn eerste wedstrijden dan ook onder de naam Pepíto Perez.

Elf jaar later maakt de huidige aanvoerder van de Spaanse nationale ploeg zijn debuut in La Liga. De verwachtingen zijn torenhoog, want in de jeugdelftallen van Sevilla blinkt Ramos altijd uit. Of het nu als buitenspeler, middenvelder of verdediger is. Joaquín Caparrós herinnert zich nog goed hoe de jongeling zich als nieuwkomer in de selectie manifesteerde. 'In de spelerstunnel stond hij teamgenoten al te motiveren. In de kleedkamer ramde hij vaak nog een paar keer op zijn locker voor we het veld opliepen om iedereen op te peppen. Toen was hij nog maar zeventien jaar oud. Die houding beviel me natuurlijk wel.'

Ramos mag zich dan wel al vrij snel met dezelfde overtuiging over het veld in Ramón Sánchez Pizjuán bewegen als hij deed als jeugdspeler op het trainingscomplex van Sevilla, het is voor Caparrós absoluut geen reden hem een voorkeursbehandeling te geven. Makkelijk maakt hij het Ramos niet. Er staat een wedstrijd op het programma als de verdediger op een dag te laat is door een lekke band. Net op het moment dat Ramos senior met zijn zoon op de afgesproken plek arriveert, vertrekt de spelersbus. In opdracht van Caparrós. Na een achtervolging voegt Ramos zich alsnog bij de spelersgroep. 'Als je denkt dat er één procent kans is dat je te laat komt, dan overnacht je maar in het stadion', leest de trainer de verdediger de les.

Caparrós prikkelt Ramos, maar geeft hem op de momenten dat het erop aankomt het vertrouwen. Als de coach ziet dat de verdediger na de trainingen achterblijft om zijn traptechniek bij te schaven, geeft hij zijn spelers even later de opdracht bij vrije trappen van grote afstand de bal af te leggen op Ramos. En met succes. Zo zoeft de bal voorbij Iker Casillas als Real Madrid op 14 mei 2005 op bezoek is in Sevilla, waar De Koninklijke door een 2-2 gelijkspel de landstitel definitief kan vergeten.

De Madrilenen zullen het hem inmiddels niet meer kwalijk nemen. Enkele maanden later draagt Ramos, voor wie Real 27 miljoen euro overmaakt aan Sevilla, het maagdelijk witte shirt van de Spaanse topclub. De club waarmee Ramos inmiddels zo ongeveer alles heeft gewonnen wat er te winnen valt. De centrumverdediger groeit uit tot een sterkhouder in Santiago Bernabéu. Met Real en de nationale ploeg schittert hij al jaren op het hoogste podium. Het podium waarop ook Antonio Puerta had kunnen en eigenlijk gewoon had moeten staan. Het mocht niet zo zijn.

Op 25 augustus 2007 slaat het noodlot toe. De Sevilla-speler zakt in elkaar in een wedstrijd tegen Getafe. Drie dagen later laat de enkelvoudig Spaans international op 22-jarige leeftijd het leven.  Hij bezwijkt aan de gevolgen van een hartstilstand. Ramos verliest een goede vriend, een jongen die samen met Ramos en Jesús Navas de jeugdopleiding van Sevilla doorliep. Na ieder groot succes met de nationale ploeg eren de twee hun voormalige ploeggenoot. Zowel op de EK's van 2008 en 2012 als bij het WK van 2010 draagt Ramos bij de huldiging een shirt met daarop de beeltenis van Puerta.

Ieder jaar weer verschijnt er op het Twitter-account van Ramos op 28 augustus een bericht ter nagedachtenis aan Puerta. Na ieder succes wijst hij naar boven. Ruim een jaar geleden krijgt hij uit de handen van de nabestaanden van Puerta een wedstrijdshirt van zijn overleden vriend. Het tricot krijgt een speciale plaats in zijn museum, zegt de mandekker toe.

Over exact twee weken krijgt Ramos mogelijk een volgende kans Puerta te eren. Dan is het Stade de France het decor van de EK-finale. Mocht Spanje de titel grijpen, dan is het aan Ramos om als captain samen met Casillas de beker in ontvangst te nemen. Hoeveel de titel en de daarbij behorende medaille ook voor Ramos zullen betekenen, de mooiste plaats in zijn museum is bezet. Voorgoed. (Bas van den Hoven)

• Meer over

• Sergio Ramos
• Spanje
• Europees Kampioenschap 2016 Frankrijk