Zijn afscheid was misschien wel het mooiste Feyenoord-moment van Kiprich
Bij zijn debuut in 1989 moest József Kiprich samen met zijn medespelers op de vlucht voor woedende Feyenoord-supporters. Zes jaar later nam de Hongaar op zeer emotionele wijze afscheid van de aanhang.
In de tussentijd had Feyenoord zich weer in de nationale top gemeld. De Rotterdammers regen in die periode de eindzeges in het KNVB-bekertoernooi aaneen, maar het meest onvergetelijke was de landstitel in 1993.
Met liefst achttien doelpunten had Kiprich een belangrijk aandeel in dat grote succes, al werd hij ook - en misschien wel vooral - om andere redenen ongekend populair. Omdat hij bijvoorbeeld zo gewoon bleef en omdat hij een van de boegbeelden was van een bloeiperiode in De Kuip. De bescheiden goaltjesdief is dan ook als de grootste cultheld van Feyenoord uit de bus gekomen en strijdt daarmee om de titel van de ultieme cultheld.
Zijn afscheid in 1995, rond de KNVB-bekerfinale tegen FC Volendam die Feyenoord met 2-1 won, is nog altijd legendarisch. Zelden zal een KNVB-bekerfinale in het teken hebben gestaan van het vertrek van een speler. Maar die dag was het zo. Kiprich zat op de bank en werd er bijna verlegen van. Want al vanaf de opkomst voor de warming-up golfde zijn naam van de tribunes. Het bekende Joooooo-zsef, Jooooo-zsef werd afgewisseld met Walking in a Kiprich wonderland. Trainer Willem van Hanegem, al net zo heilig in Rotterdam, keek alleen stoïcijns naar het veld en wachtte tot vlak voor het einde van de wedstrijd met het seintje dat Het Legioen in vuur en vlam zette. József mocht warmlopen. Misschien is warmsjókken een betere expressie. Met de souplesse van een pensionado sleepte de Hongaar zich uit zijn stoel en hobbelde al zwaaiend wat langs de lijn.
Voor de vorm deed hij nog een soort rekoefening, waarbij hij met zijn vingers net tot zijn knieën kwam en in de negentigste minuut, onder een orkaan van geluid, liep hij voor de laatste keer de grasmat van De Kuip op. Het gemoed al vol en na het laatste fluitsignaal werd hij huilend rondgedragen op de schouders van zijn medespelers. Handen voor de ogen en hij was niet de enige die het niet droog hield. Volwassen mannen stonden te janken op de tribunes. Dit was het einde van een tijdperk.
Lees het volledige verhaal over József Kiprich in de nieuwe VI en op VI PRO:
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login