Het mooiste en meest bizarre Duitse bekerduel ooit

Als ooit de schoonheid van bekervoetbal is onderstreept met een dikke viltstift, dan is het wel in de eerste dolle dagen van mei 1984 in Duitsland. In de halve finale van het toernooi om de DFB-Pokal staan dan twee krakers op het programma met roemruchte clubs. Oké, Schalke 04 is het seizoen ervoor voor de tweede keer in drie jaar gedegradeerd uit de Bundesliga, maar is onder de nieuwe trainer Diethelm Ferner hard op de weg terug naar het hoogste niveau en blijft een grote naam. Die Königsblauen mogen het opnemen tegen Bayern München, de drievoudige Europa Cup I-winnaar (1974-1976) die vrijwel altijd in de Duitse top speelt en nu is verwikkeld in een bloedstollende titelrace met liefst vier andere clubs. Twee daarvan, Borussia Mönchengladbach en Werder Bremen, strijden een dag eerder al om een finaleplaats. In het bom- en sfeervolle Bökelbergstadion maken beide teams er een knetterend spektakel van. Pas na veertig minuten opent Lothar Matthäus de score voor de thuisploeg, maar dan gaat het helemaal los. Bij rust is het 2-1 en als Uwe Rahn een kwartier voor tijd de voorsprong vergroot, lijkt het duel beslist. Maar Duitsers geven ook tegen elkáár nooit op; zes minuten later staat het 3-4. In de laatste minuut – uiteraard – maakt invaller Hans-Jörg Criens gelijk en in de verlenging verzorgt dezelfde spits ook de winnende treffer voor Gladbach: 5-4.

Mooier dan dit kan het de volgende avond in Gelsenkirchen nooit worden, is de algemene overtuiging. Correctie: dat kan dus wél. Schalke-Bayern groeit uit tot een nóg groter voetbalfeest, een fijnproeverij die de boeken in gaat als een van de meest krankzinnige wedstrijden aller tijden in het profvoetbal.