De verbindende kracht van een prachtventje

De wijk Geuzenveld stroomt overvol. Een oproep van de supporters van Ajax om een eerbetoon te geven aan Nouri vindt overal gehoor. Tegen zeven uur staat het Nigel de Jong-pleintje afgeladen vol. De menigte vormt vanaf die plek een lint richting het huis van de familie Nouri. Al dagenlang staat er voor het huis in de Aalbersestraat een groot spandoek in de tuin, met de tekst: Hier klopt een Ajax hart, Stay Strong Appie! De laatste kreet is inmiddels wereldwijd een begrip geworden. Overal, tot in de verste uithoeken op de aardbol, is het dramatische nieuws over het kleine prachtmens doorgesijpeld.

Verbinder

Verslagenheid en machteloosheid regeren, nog altijd. Ook vanavond in Geuzenveld. Maar dat niet alleen. Nouri verbindt, zoals hij dat zijn hele leven als speler en mens altijd al deed. Op het veld nam hij zijn spelers bij de hand en gaf toeschouwers plezier, door zijn voeten te laten toveren. Buiten het veld verbond hij als vrolijke, lieve en sociale jongen, die zich inzette voor de maatschappij om zich heen.

Alles was puur, niets was gespeeld. Het maakt veel los, ook vrijdagavond, waarin zijn reputatie als verbinder opnieuw zichtbaar wordt. Allerlei culturen staan kriskras door elkaar heen. Geslacht, leeftijd, afkomst, status en religie spelen geen rol. Zij aan zij, en samen voor Appie.

Ronkende motoren klinken, vuurwerk wordt de lucht in geschoten, fakkels aangestoken, gezang klinkt en geklap, veel geklap, vooral als een lid van de familie Nouri zich laat zien. Als vader Nouri vanuit een auto staand met zijn hand over zijn hart strijkt en de menigte bedankt, vloeien overal tranen. Zoals ook de broer van het talent emotioneel zijn waardering toont vanuit het slaapkamerraam. Naast hem lacht een grote foto van zijn broertje, als pupil in het shirt van Ajax, de duizenden aanwezigen toe.

Deze avond is heftig, bijzonder en gedenkwaardig tegelijk, in alle facetten. De voltallige selectie van Ajax arriveert en neemt binnen plaats bij de familie. Ook Amin Younes is erbij. Hij brak zijn vakantie direct af en pakte het eerste vliegtuig naar Amsterdam om bij zijn teamgenoten te zijn. Iedereen had een warme band met Nouri, die verleden, heden en toekomst met elkaar kon verbinden.

De verslagenheid is groot, en wordt opnieuw zichtbaar als de spelers aan het einde van het eerbetoon tussen de mensenmassa door richting het pleintje lopen. Daar waar Appie gelukzalige momenten met de bal beleefde. Deed wat hij het allerliefste op elk moment van de dag deed. De bal betoveren en genieten. Voor het Nigel de Jong-plein, zoals het sinds een paar jaar officieel heet maar in de volksmond als het Appie Nouripleintje te boek staat, houdt de groep staande. Vuurwerk wordt afgestoken, een staande ovatie klinkt.

In de menigte staan voetbalculturen schouder aan schouder en kijken gezamenlijk toe. Een man draagt een Feyenoord-shirt, met achterop de tekst: Stay Strong Appie. Hij blijkt niet de enige, op deze vrijdag zijn bij de fanshop in De Kuip dertig shirts van de landskampioen bedrukt met Nouri erop. Een bijzonder eerbetoon van broederschap. Ook in Rotterdam en Eindhoven is de pijn voelbaar. De voetbalwereld is één.

Kon Nouri het zelf maar meemaken. Die verbondenheid, die waardering. Voor alles wat hij in amper twintig levensjaren afdwong door zichzelf te zijn. Het maalt bij een ieder door het hoofd. De kans dat het ooit nog zal gebeuren is klein. Heel klein. Op woensdag verdween de wereld onder de voeten van de omgeving van de kleine held. In het ziekenhuis van Innsbruck toonde het hart geen afwijkingen, maar de hersenen wel. Dusdanig dat de boodschap kiezelhard was. 

Denken, eten, praten, lopen, herkennen. De kans is nihil dat Nouri het ooit nog kan. De gedachte zorgt vanaf donderdag voor rillingen, bij iedereen, ook degene die niets met voetbal of Ajax hebben. Een vrolijke, lieve, talentvolle jongen van twintig jaar. Gegrepen door het lot en weggehaald uit de dagelijkse cyclus van het leven. Het is niet te bevatten. Nummer 34 zal voor altijd aan hem toebehoren, zoals ook stemmen opgaan om De Toekomst om te dopen tot het Appie Nouri Stadion. Het is de plek waar hij dertien jaar lang de mensen gelukkig maakte. Als speler, als mens. Het gemis valt niet in woorden uit te drukken, zoals de hele week een krater slaat in de beleving van spelers, clubmensen, fans en omstanders.

De stoel in de kleedkamer is leeg, en blijft leeg. Hoe moet het nu verder? Antwoord geven op die vraag kost moeite. Veel moeite. Bij iedereen. Het enige denkbare antwoord is door zijn familie al op dezelfde dag geformuleerd: hopen op een wonder. Hopen en bidden, dat Abdelhak Appie Nouri de wereld nog één keer betovert.