Voetbal International viert zijn zestigjarig jubileum. Naar aanleiding daarvan herplaatsen we elke weekeindedag een verhaal uit ons rijke archief. We houden daarbij geen chronologische volgorde aan. De ene dag kunnen we uitpakken met een artikel over het EK 1988, terwijl we de dag erna een interview met de toen als trainer doorbrekende Arne Slot uit 2019 nog eens kunnen publiceren. Deze keer gaan we terug naar het kerstnummer van 1988.
Uiteindelijk een gouden jaar in de historie van het Nederlandse voetbal, waarin Frank Rijkaard een wel heel bijzondere rol speelde. Lange tijd leek de toen 25-jarige verdediger/middenvelder volledig de weg kwijt. Uitgelachen vanwege een stereotoren waarmee PSV hem zou hebben verleid. Een ruzie met Johan Cruijff, gevolgd door een vertrek met slaande deuren bij Ajax. In zeven maanden geen enkele officiële wedstrijd. Een contract met Sporting Portugal, maar uitgeleend aan Real Zaragoza (elf competitieduels, nul goals). En tussendoor moest de Rijkaard zich toch nog voldoende bewijzen om mee naar het EK in West-Duitsland te mogen.
'Ik was eigenlijk nauwelijks nog met het Nederlands elftal bezig. Überhaupt ergens spelen, terugkomen... Dát was belangrijk'
Maar het kwam allemaal goed. Meer dan goed. Oranje, met naast Marco van Basten ook Frank Rijkaard als absolute uitblinker, won eindelijk het goud. En voor de Amsterdammer kreeg 1988 nog eens extra cachet met een droomtransfer naar het AC Milan van zijn vrienden Gullit en Van Basten. Namens VI zocht redacteur Leo Verheul hem daar aan het slot van het jaar op en tekende een intrigerend (levens)verhaal op.
MET DE PAPLEPEL
‘Ik ben opgegroeid in de Kinkerbuurt. We woonden op de Jacob van Lennepkade, dat is Oud-West/Centrum. Een typische Amsterdamse volksbuurt, waar de vrouwen nog gezellig uit het raam hingen om met elkaar te babbelen en een gil gaven als de kinderen met etenstijd binnen moesten komen. Een hele leuke tijd, ik heb een goede jeugd gehad.’
‘Ik had er veel vrienden. Met een jongen, die boven me woonde en waarmee ik veel optrok, heb ik nog weleens contact. Je was niet moe te krijgen. Voordat de school begon, voetbalde je, in de korte pauze weer, in de lunchpauze ook en na schooltijd ging je verder tot het donker werd. Je deed gewoon niet anders. Met school had ik weinig problemen. Ook een beetje door het voetballen ging het op de havo op het laatst wat minder. Toen ik zestien was, kreeg ik tenslotte al mijn eerste contract bij Ajax. In de vierde klas bleef ik een keer zitten en uiteindelijk heb ik deelcertificaten gehaald.’
‘Een paar vakken heb ik laten zitten, omdat het voetbal mijn aandacht opeiste. Niet eens dat ik mijn kans rook profvoetballer te worden, daar heb ik nooit zo bij stilgestaan. Ik deed dat gewoon. Ik bereken de toekomst niet, zo van eerst je papiertje halen en dan de volgende stap. Ik leef bij de dag. Mislukt het voetbal, dan probeer je iets anders. Maar het pakte dus goed uit en ik werd voetbalprof, wat je best een ideaal mag noemen. Ik ben gek van voetbal en doe nu bijna niet anders.’
‘Ik kom uit een klein gezin. Ik heb een oudere broer en een zusje. Mijn vader komt uit Suriname, mijn moeder is Hollandse, Mijn aanleg voor het voetbal zou ik van mijn vader kunnen hebben. Hij heeft nog in Blauw-Wit als prof gespeeld en wat andere clubs in Nederland gehad. Hij was spil. Hij is ook voor het Surinaamse elftal uitgekomen. Met de paplepel is het me zo’n beetje ingegoten. Als jochie ging ik met hem en mijn broer weleens een balletje trappen in het Amsterdamse Bos.’
‘Maar eigenlijk ben ik gaan voetballen door mijn broer. Die speelde bij SCA op de Boelelaan. Hij is vier jaar ouder. Ik had de leeftijd nog niet, ik was vijf, je moest zeven zijn om lid te werden. Ik weet nog wel dat ik het heel erg vond dat ik moest wachten om mee te mogen doen. Ik voetbalde altijd op straat, maar zag ernaar uit om me aan te melden bij een club. Omdat ik vrij groot was voor mijn leeftijd, werd ik een jaar eerder lid.’
‘Ik was te klein om alleen te gaan, dus ging ik in de begintijd met mijn broer mee, op het fietsje, het Vondelpark door en daarna richting Amstelveen. Mijn broer kon lekker voetballen, maar met een jaar of veertien kreeg hij andere interesses, wilde hij op dansles en wat toeren met zijn bromfiets. Hij is mij wel altijd blijven volgen.’
