Wat een armoe deze maandagavond bij de Ballon d'Or-verkiezing in het Théâtre du Châtelet in Partijs. Nul genomineerden bij de mannen, nul bij de vrouwen en ook nul bij de talenten. Wat een verschil met 2019, toen vijf landgenoten tot het laatste moment kans maakten om Europees Voetballer van het Jaar te worden, en Virgil van Dijk maar nipt door Lionel Messi werd afgetroefd. En wát een verschil met 1988, toen Nederland internationaal de dienst uitmaakte.
Het was nog net geen unicum dat de drie beste voetballers van Europa uit hetzelfde land komen. West-Duitsland lukte het al in 1972 met Franz Beckenbauer, Gerd Müller en Günter Netzer, die alle drie Johan Cruijff en Piet Keizer wisten voor te blijven. En ook in 1981 beklommen met Karl-Heinz Rummenigge, Paul Breitner en Bernd Schuster drie spelers van Die Mannschaft de drie treden van het Ballon d’Or-podium. Wat wel ongeëvenaard is aan de prestatie van Marco van Basten, Ruud Gullit en Frank Rijkaard: ze werden geboren en getogen binnen een straal van slechts zestig kilometer. De laatste twee komen zelfs uit hetzelfde deel van Amsterdam en voetbalden al als kind met en tegen elkaar.
En dan eindigde de in Zaanstad geboren Ronald Koeman ook nog zo hoog. Vier van de vijf besten uit Hollandse klei gehouwen; het had alles te maken met het gouden jaar dat Nederland achter de rug had. Ajax dat pas in de finale om de Europa Cup II moest buigen voor het KV Mechelen van Aad de Mos, Erwin Koeman, Graeme Rutjes, Wim Hofkens en matchwinner Piet den Boer. PSV dat wél doorbeet en de Europa Cup voor landskampioenen de lucht in kon tillen. En tot slot kwam dan het EK nog, het eerste eindtoernooi in acht jaar, dat voor Oranje meteen legendarisch werd. Want: de eerste (en tot dusver laatste) eindzege. De jury van France Football kon gewoon niet om de Nederlanders heen.
Marco van Basten is er begin 1988 zeker van: 'Dit jaar is, dat begin ik steeds meer te geloven, niet mijn jaar'
In aanloop naar de uitreiking van de Ballon d’Or 2024 een terugblik op het jaar dat we het wereldvoetbal stevig in de houdgreep namen. Terwijl voor twee van de vier hoofdrolspelers 1988 in eerste instantie op een rampjaar leek uit te draaien. Ze moesten in elk geval van héél ver komen. ‘Ik heb vaak gedacht dat ik het EK wel kon vergeten. Het werd steeds onwaarschijnlijker.’
