Feyenoord drijft Werder Bremen tot wanhoop

Feyenoord is in de eerste helft van de jaren negentig een ware cupfighter. Onder leiding van eerst Wim Jansen en later Willem van Hanegem winnen de Rotterdammers in vijf jaar tijd vier keer de KNVB-beker. Alleen in 1993 komen ze slechts tot de halve finale, waarin Ajax veel te sterk is (0-5). Maar tegenover die dreun staat twee maanden later een nog grotere prijs: de landstitel. De bekersuccessen maken Feyenoord in die periode tot een bijna vaste deelnemer aan het in 1999 opgeheven toernooi om de Europa Cup II. Daarin bereikt het in 1992 bijna de finale, maar is het AS Monaco van de jonge trainer Arsène Wenger en aankomend superspits George Weah op basis van uitdoelpunten net beter (1-1 en 2-2). De Monegasken verliezen in de eindstrijd van Werder Bremen, en laat dat nou twee jaar later de opponent van Feyenoord zijn in de tweede ronde van het toernooi voor bekerwinnaars.

‘Zij hadden een aardig ploeggie’, zegt toenmalig rechtsbuiten Gaston Taument met gevoel voor understatement. ‘Beschastnykh in de spits, Basler natuurlijk, en Herzog. Zo’n ouderwetse spelmaker, die niet veel liep maar een geweldige pass had.’ Werder is dan ook in 1993 kampioen geworden van de Bundesliga en als zodanig de eerste Duitse club in de groepsfase van de nieuwe Champions League. Daarin schrijft het meteen historie en bevestigt het zijn reputatie van ultieme comeback-club. Nadat de Noord-Duitsers in 1987 al eens een 4-1 nederlaag bij Spartak Moskou hebben weggepoetst (6-2 na verlenging), stunten ze een jaar later ook tegen de Oost-Duitse broers van Dynamo Berlin, die na een 3-0 thuiszege met 5-0 worden weggeblazen. Het grootste Wunder von der Weser volgt op 8 december 1993, als het Anderlecht van trainer Jan Boskamp na 65 minuten soeverein met 0-3 leidt, maar alsnog met 5-3 verliest.