Jeroen Lumu (26) hield het afgelopen jaar weer drie verschillende shirtjes omhoog. Er zijn weinig voetballers op zijn leeftijd die inmiddels zo bekend zijn met het ritueel. Even vriendelijk lachen, de zoete woorden van de president aanhoren en dan nog even met het shirt poseren. In augustus deed Lumu dit voor het laatst bij Omonia Aradippou uit Cyprus. Inmiddels heeft hij ook de dertiende club uit zijn carrière achter zich gelaten.
‘Als ik met dat shirt in mijn handen sta, denk ik ook: Zo, jullie zijn wel heel blij dat ik hier ben’, zegt hij vanuit zijn woonplaats Breda. ‘Ondertussen denk ik al: We moeten het allemaal nog maar even zien.’ Vorig jaar spraken we het voormalige Willem II-talent ook over de wilde jaren die hij achter de rug had. In de afgelopen twaalf maanden maakte Lumu weer van alles mee. Zo was hij volgens de berichtgeving slechts één dag speler van FC Den Bosch, kreeg hij zijn geld niet op Malta en werd hij in Zuid-Afrika opgesloten in een hostel. Na een kortstondig avontuur op Cyprus werkt hij nu bij een verpakkingsfabriek in het Brabantse Raamsdonksveer.
Bij zijn nieuwe job werkt Lumu soms van 10 uur ’s avonds tot 6 uur in de ochtend. ‘Ik ben sowieso een nachtmens, dus daar heb ik weinig problemen mee.’ Zijn werkende leven bevalt hem eigenlijk verrassend goed. ‘Zolang ik word betaald, is dit het allemaal waard. Ik zeg het je eerlijk: ik verdien hier meer dan bij sommige clubs.’ Pallets inladen voordat ze de vrachtwagen ingaan is even wat anders dan flitsen langs de zijlijn, maar het geeft hem een hoop rust.
'Voor mij is de keuze vrij makkelijk: of ik ga normaal werk doen of ik beland in de criminaliteit'
Lumu heeft een overduidelijke motivatie waarvoor hij tegenwoordig vijf of zes dagen in de week in de fabriek staat. ‘Mijn zoontje is de reden dat ik dacht: Nu is het genoeg. Nu blijf ik in Nederland en sla ik een andere weg in.’ Vorig jaar vertelde Lumu nog dat hij zichzelf niet in een fabriek zag werken, maar voor zijn zoontje zet hij zonder problemen zijn ego opzij. ‘Ik zei toen ook dat ik respect heb voor de mensen die het wél doen’, legt hij uit. ‘Maar voor mij is de keuze vrij makkelijk: of ik ga normaal werk doen of ik beland ergens in de criminaliteit. Dan is dit wel het verstandigste. Nu kan mijn zoontje me iedere dag zien. Beter zo, dan dat hij me bij wijze van spreken in de gevangenis moet komen opzoeken.’
Gerelateerde artikelen
