Er is nogal iets veranderd sinds Hi Ha Hondenlul. Neymar werd zaterdag door het eigen thuispubliek toegezongen en de boodschap was zeer goed te verstaan: zijn moeder was een hoer. Dat zou je met een beetje goede wil nog positief kunnen uitleggen. Je snapt bijvoorbeeld meteen waarom hij zelf ook de helft van de tijd op zijn rug ligt. Neymar weet niet beter. Werken doe je liggend.
Het is dan ook meteen iets duidelijker waarom Neymar zich op en naast het veld blijft gedragen als een huilbaby. Nooit een vader gehad. In Brazilië scheelt dat nogal. Ik ben niet voor fysiek geweld tijdens de opvoeding, maar af en toe een tik op het achterhoofd zou van Neymar een ander mens hebben gemaakt.
Maar Neymars moeder is helemaal geen hoer. De aanhang van PSG koos meteen maar het zwaarste geschut om Neymar te vernederen. Een heel stadion vol fans probeerde hem een wedstrijd lang zo hard mogelijk pijn te doen. Net zoals in een kinderboek over pesten leek alles toch weer goed te komen: Neymar maakte de winnende treffer met een omhaal. Eind goed, komt nooit meer goed.
Ik worstel met de gebeurtenis in Parijs. U, lezer, verplaats u zich voor een moment in deze situatie: u gaat naar de supermarkt. Bij de bloemkool kom ik naast u staan en zeg: ‘Je oma was een moffenhoer, ze hadden haar moeten kaalscheren na de oorlog.’ Bij de vleeswaren een schepje erbovenop: ‘Je vader heeft jou dronken verwekt bij je moeder, terwijl een andere man toekeek.’ Daarna, om het af te maken, bij de kassa: ‘Je dochter wordt ook een hoer. Ze weet niet beter. Ze moet mannen zoals jij bevredigen. Dat wordt haar werk.’